 |
| OP de Suriname rivier naar Marina Waterland |
In een euforische stemming arriveerden wij op de de Suriname rivIer, en werden later bijzonder vriendelijk onthaald op Marina Waterland:"hallo lieve mensen" sprak de de medewerker en we voelden ons al direct thuis!
Die stemming veranderde snel, Yolanda zag het afstapje niet op de natte vlonder, gleed uit en had een vreselijke pijn in de onderarm. Medewerkers van de Marina kwamen aangesneld, de arm werd gekoeld en en gespalkt. Direct een taxi gebeld bij het plaatselijke taxibedrijf Rishi. Die had eigenlijk geen chauffeur ter beschikking, maar vond zijn schoonvader bereid om te rijden. We konden nog wat lokaal geld lenen van andere zeilers omdat we dachten wel contant te moeten afrekenen.
Zo vertrokken we naar het academisch ziekenhuis in Paramaribo. De weg was slecht, had diepe kuilen en zeer druk, de chauffeur, een bijzonder vriendelijk man reed uiterst voorzichtig. Bij het ziekenhuis aangekomen hielp hij mee ons op de juiste afdeling te krijgen en bleef in de buurt.
De eerste hulp was meteen al bijzonder, er liepen zwaar bewapende mannen rond die zoals later bleek een crimineel moesten begeleiden. Maar de eerste indruk is dan toch, wat is dit voor een land.
We werden ontvangen door een arts die direct een opdracht gaf een foto te laten maken, we hadden geen idee wat inschatting was, wij hoopten nog steeds op een kneuzing!
Het was de fotolaborant die als eerste zei dat het er niet best uitzag, daarna kregen we van de arts te horen dat het de volgende dag in het gips gezet moest worden. Wat een domper!
Vervolgens kregen we de rekening die we direct moesten betalen en wel contant want aan Nederlandse bankpassen en credit cards deden ze niet, het was veel meer dan we bij ons hadden. De taxichauffeur stond erbij en trok zijn portemonnee, hij zou het wel even voorschieten, wat een opluchting. En terug gingen we weer voor een rit van bij à een uur door de drukken avondspits over de slechte wegen. Nog even langs de apotheek, gelukkig wist de chauffeur, meneer Lok, een goed adres op de route. Hoe de chauffeur heette kregen we niet te horen maar we meenden een keer, toen hij de telefoon opnam dat hij de naam Lok noemde, dus vanaf toen hebben we hem maar meneer Lok genoemd.
Toen het inmiddels donker was kwamen we weer in Marina Waterland aan waar iedereen ons opwachte en schrok van het nieuws, met een aantal schepen hadden we al een hele tijd opgetrokken en zouden we verder gaan. Het bleek dat dat er niet meer in zat.
Ook Noël, de eigenaar vande Marina was inmiddels gearriveerd en op de hoogte. Hij wachte ons op en bood direct aan dat we even in een van de resort huisjes mochten overnachten omdat het onder de huidige omstandigheden niet verstandig was op de boot te overnachten. Daar waren we het mee eens, en we waren er ook erg blij mee.
Na een nacht in gewone bedden en airco, waren we toch weer wat bijgekomen, vroeg in de ochtend stond meneer Lok ons weer op,te wachten om naar het ziekenhuis te gaan. Het verkeer was rustiger in de ochtend, maar in Paramaribo nam de drukte weer toe. Bij een kruispunt in de buurt van het ziekenhuis werden we aangereden, ook dat nog! Gelukkig kwamen we met de schrik vrij. De man die ons aanreed verontschuldigde zich wel maar tijd om te wachten tot de formaliteiten afgehandeld waren hadden we niet dus zijn we gaan lopen naar het ziekenhuis en dat was best lastig langs een drukke weg zonder trottoir en vooral, als je met een gebroken arm in een spalk loopt de de temperatuur al aardig opliep.
We kwamen nog net op tijd bij het ziekenhuis aan waar we ons bij de afdeling meldde. Eerst een nummertje trekken om geregistreerd te worden dan weer in de rij voor de registratie en vervolgens weer wachten op de arts. De arts was een aardige man en straalde vakkundigheid uit, dat was geruststellend. Voor de arm in het gips kon moest de breuk eerst gerepositioneerd worden. Dat gebeurde in de gipskamer, drie mannen stonden aan de arm te trekken terwijl de arts de botten op hun plaats terug zette. Dat was een bijzondere pijnlijke ingreep, eentje waarbij je in Nederland een verdoving krijgt, hier dus niet!
Vervolgens ging het gips erom, niet met een mooi kleurtje maar gewoon wit. En nadat we nu in euro's hadden afgerekend bij de arts konden we terug, inmiddels was meneer Lok ook gearriveerd. Op de terugweg reed hij nog even langs een geldautomaat en een paar winkels zodat we nog wat boodschappen konden doen.
Terug op Marina Waterland konden we eindelijk een beetje bijkomen van al die avonturen en ons verhaal doen bij onze zeilvrienden. We zouden onze plannen moeten gaan aanpassen, de leuke uitstapjes naar de binnenlanden die zij maakten moesten wij laten lopen. Bijkomende pech was dat Ad zijn rijbewijs op Tenerife was kwijtgeraakt zodat we ook geen auto konden huren en dus op anderen aangewezen waren.
Naast de mensen op Marina Waterland, kennen wij ook nog Jos die in Paramaribo woont. Een vriend die we al heel lang kenden vanuit de schooljaren. Uiteraard kwam die ook direct langs dat was een bijzonder fijn weerzien, we hebben veel bijgepraat en zijn bij Domburg gaan lunchen. Hij bood ook ditrect aan bij hem te komen logeren, maar dat vonden het nog te vroeg om direct al de boot en de zeilvrienden achter te laten. Hij hielp ons met de was en nog wat boodschappen.
In de kerstweek die volgde moesten we eerst nog langs de autoriteiten om in te klaren, dat verliep heel soepel. Daarnaast hebben we nog wat de toerist kunnen uithangen. Met een aantal andere bemanningen zijn we naar Paramaribo gegaan en bezochten we fort Zeelandia. Hier merk je dat de recente geschiedenis nog best leeft, de Decembermoorden liggen nog vers in het geheugen. De kogelgaten in de muur zijn nog goed zichtbaar. Een van de andere bezoekers in onze rondleiding was Kenny B, hij was destijds een onderhandelaar. Er werd nog bij een gedenkteken een bloemetje gelegd en een minuut stilte gehouden. Een en ander ging toch wat gereserveerd, dat merkte je ook bij de gids, Bouterse is uiteraard nog steeds president, hoewel het natuurlijk ook weer geen dictatuur is.
In vroegere tijden hebben in Fort vreselijke dingen onder Nederlands bewind plaatsgevonden waar je dan ook stil van wordt!
 |
| Binnenplaats Fort Zeelandia |
 |
| Kenny B bij het monument |
Kerstmis 2019, onze eerste in de tropen! De sfeer op de Marina was opperbest, op de steiger tussen de boten hebben we een heerlijke gemeenschappelijke barbeque georganiseerd. Iedereen had iets lekkers klaargemaakt.
Toen de jaarwisseling er aan kwam zijn we bij Jos gaan logeren, dat was even een leuke break en even fijn geen last van muggen en de hitte 's nachts te hebben. Zo kregen we ook wat mee van het dagelijks leven in Paramaribo en leerde we ook Surinamers kennen buiten het toeristen circuit. Weinig verschil eigenlijk, maar wel leuk om bij de mensen thuis langs te komen.
Naar de jaarwisseling gingen we weer terug aan boord. De sfeer op de Marina was iets aan het veranderen. Bijna iedereen was de vervolgreis aan het plannen en zouden al snel vertrekken, wij konden voorlopig nog niet weg. Het gips mocht er pas eind januari af, en de vraag was of de arm 'zeilklaar' zou zijn, waarschijnlijk niet. Dat drukte de stemming bij ons aan boord.
Wij zaten nog in het zorgsysteem, wij moesten weer terug naar het ziekenhuis voor een controle bezoek, meneer Lok bracht ons weer, dit keer bracht hij een zak sinaasappelen mee uit eigen tuin, wat vreselijk aardig.
In het ziekenhuis was het weer een drukte van belang en ging het er weer rommelig aan toe. Terwijl je dan zo zit te wachten vallen je diverse dingen op. De mensen werken wel achter een beeldscherm, maar dat is eigenlijk een eenvoudige agenda. Patiënt gegevens worden bijgehouden op kaarten, en het kan even duren voor ze jou kaart in uit de doos gevist hebben. Daarnaast verbaasde we ons over het aantal kinderen met een of beide onderbrengen in het gips, wat daar mee aan de hand was is nog steeds onduidelijk.
In elk geval bleek onze arts tevreden en konden we weer gaan, we hadden ons dagelijks uitje weer gehad. Inmiddels begon het bij ons wel te knagen of we dit verder in Suriname moesten afwachten of toch maar even naar Nederland te gaan. We wilden toch al begin 2020 naar Nederland om dingen te regelen, zoals een rijbewijs, kleinkind te zien en met de familie eens bij te praten. Omdat we een goed contact en veel vertrouwen hebben in de trauma chirurg in het ZMC, besloten we toch maar te gaan, in Januari daalde de prijs van de vliegtickets snel, de feestdagen zaten erop en er kwamen niet veel mensen meer over vanuit Nederland. We hakten de knoop door en boekten de vlucht van 20 januari, er viel meteen veel te regelen, een fit-to-fly verklaring van de arts in Suriname. De afspraak met de, arts in het ZMC, de tandarts, de mondhygiënische, en een spoedprocedure voor het rijbewijs. We zouden voor twee weken gaan en het paste precies in die periode.
Voor de fit to fly verklaring, moesten we dus weer terug naar het ziekenhuis, het gips moest opengezaagd worden, altijd spannend maar het ging goed. Bij terugkomst op de Marina kwam meneer Lok nog even aan boord, hij wilde dolgraag onze boot van binnen zien. Tijdens de rondleiding filmde hij het allemaal om het ook zijn kleinkind te kunnen laten zien. Bij een volgend ritje zou hij voor ons een pompelmoes voor ons meebrengen. Wij leerden ook veel van hem over het reilen en zeilen in In Suriname, en de omgang tussen de verschillende bevolkingsgroepen. Het viel ons ook op dat de chinese bevolkingsgroep het minst mengde, hoewel ze bijna alle supermarkten in handen hadden communiceerde die het slechts. Ze houden zich ook tamelijk afzijdig van de Surinaamse samenleving.
Ook niet echt populair voornamelijk vanwege hun rij gedrag zijn de zgn. boscreolen. Je schrikt er ook flink van als zo'n grote fourwheel-drive je inhaalt waar het helemaal niet kan en iedereen de berm in moet schieten.
Nog niet alle boten waren vertrokken uit de Marina, de Gaia met Anke en Keimpe, was als laatste binnengekomen en zij hadden nog niet zoveel gezien. Met hun zijn we naar de Vlindertuin geweest, toch even een leuk uitstapje. We genoten van de vele soorten vlinders die daar gekweekt werden voor export naar diverse dierentuinen over de hele wereld.
 |
| In de Vlindertuin |
Inmiddels naderde de datum van de terugreis, we troffen de voorbereidingen om de boot voor twee weken achter te laten. Verzamelde bagage voor de winterse temperaturen in Nederland.
Meneer Lok bracht ons naar het vliegveld en gaf nog wat sinaasappelen mee voor ons kleinkind. Die moesten we maar door de check heen smokkelen.
Op 21 januari landde we op een koud maar zonnig Schiphol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten