Het is half tien 's avonds en al stikdonker, de maan is er nog niet bij. Tegen onze principes in gaan we in het donker ankeren en nog wel in een onbekend gebied met veel riffen en ondieptes die niet op de boord plotter staan. We hebben van een bevriende zeiler in Santa Marta tracks gehad die we in een navigatie programma op de computer kunnen lezen. En met behulp van een GPS muis zien we exact waar we zijn. Via de boord radio hebben we schip opgeroepen die in de baai al voor anker ligt. Zij doen hun deklichten aan zodat we weten waar we uit moeten komen. Zo navigeren we de baai in en bij een diepte van 8 meter laten we het anker met een lichte plons in het water zakken, laten de boot wat achteruit lopen zodat het anker goed pakt. We merken al snel dat de boot goed vast ligt. Motor uit: rust!
We hebben nog wat radiocontact met andere boten in de baai, en oogsten lof voor deze actie." You crazy dutchmen liggen wel 50 meter naast het rif", roepen ze met een lach.
We hebben nog even tijd voor een aankomst borrel en genieten nog even na van deze actie.
Ah, moet je nu eens kijken, roepen we de volgende ochtend, een prachtige eiland met een parel wit strand, onze witte kerst! Nu pas zien we goed waar we aangekomen zijn, inderdaad dicht naast het rif, we zien de golven er boven breken.
De San Blas eilanden is een eilanden groep voor de kust van Panama en bestaat uit kleine tot zeer kleine eilandjes die grotendeels onbewoond zijn. De oorspronkelijke bewoners zijn de Kuna indianen, ze wonen soms in een gezin op een eiland, of helemaal alleen. Ze zijn reuze aardig, je mag altijd wel op hun eiland rond kijken, hoewel je daar soms 2 dollar per persoon moet afrekenen, maar dan is het ook wel "jouw eiland', zoals het hoofd van de familie op Isla Maquie ons vertelde.
De volgende dag was eerste kerstdag, dat voelt hier toch anders dan in Nederland, we hebben er dan ook niet veel aandacht aan besteed. Wel de Amerikaanse buren voor de borrel uitgenodigd, bijzonder vriendelijke mensen.
Het is hier mooi en rustig, we besluiten nog een paar dagen te blijven, snorkelen en andere eilanden bekijken.
Ook komt er een local bootje aan met een gezin, ze verkopen Mola's, een handwerk van verschillende lagen stof, in allerlei patronen. Ze zien er mooi uit en we kopen er een van haar. De hele familie kwam langs in een bootje. Overigens ruilhandel is er niet meer bij hier, ze willen keiharde valuta, US dollars en als het er nog is een flesje Coca cola, met pennen of kleurpotloden hoef je niet meer aan te komen. Helaas hadden we geen cola om te geven. Sowieso valt het op dat hier meer toerisme is dan we verwacht hadden, een groot deel van de boten zijn lokale charters met voornamelijk Amerikaanse toeristen. Dat hadden we niet verwacht, uit de verhalen die we gelezen hebben hadden we opgemaakt dat het nog grotendeels onbedorven zou zijn. Maar goed dit brengt wel meer inkomsten mee voor de lokale bevolking dan die enkele zeiler met een krap budget, ik geef ze geen ongelijk. Maar de romantiek is er wel een beetje vanaf.
"Wij gaan vanmiddag vuil verbranden op het strand, willen jullie ook komen", vraagt onze Canadese buurman. Breng ook een biertje mee of zo. Weer iets heel nieuw voor ons, vuilverbranding. We hebben ons afval keurig opgeborgen en willen dat van de hand doen in de eerst volgende haven, maar waarom niet, klinkt gezellig en of het nou hier verbrand wordt of op het land. Per slot van rekening doen de eilandbewoners het zelf ook. We gaan er geen met wat afval en wat drinken, als we er zijn komen ook nog 2 andere Canadese zeilers. De fik gaat erin en de drankjes ook, maar echt gezellig vinden het niet. Deze mensen zijn overwinteraars, ze komen hier al 20 jaar elke winter, en dat geeft andere gesprekken en sfeer. Niet aan ons besteed, we spreken ze nog een paar keer en gaan ook nog een keer mee op hun dagelijkse snorkel uurtje, we gaan ze niet missen als we later de baai uitvaren. Op weg naar Cocos Bandero, bestemmingen waar we van gedroomd hebben.
Als we daar aankomen treffen we een klein eiland met een piepklein 🏝️ ernaast. Een witte pannekoek met 4 palmbomen, Yolanda's droom komt uit om even helemaal alleen op een onbewoond eiland te zijn.
We gaan het wat grotere eiland op en ontmoeten Ronaldo, een oude man die daar alleen woont en een beetje met visgerei aan het rommelen is. Van koraal maakt hij daar handige dingen voor. Morgen gaat hij naar een groter eiland om oud en nieuw te vieren, verder komt hij een beetj als een Robinson Crosoe, wel erg aardig. Maar het eiland mogen we rustig over lopen.
We liggen tussen 2 eilanden geankerd, een stukje verderop beuken de golven van de Caraïbische zee op het rif, we liggen rustig in een lekker verkoelende wind, maar het is net of je naast de A 2 geankerd bent met dat monotone geluid. We ankeren ook nog bij de andere ankerbaai van Cocos Bandero, hier is het veel drukker met andere jachten, niet alleen de cruisers maar ook charter boten met vakantiegangers. Dit heeft een hele andere sfeer, het is oudjaarsdag en 's avonds worden er een tiental gasten op een eilandje afgezet die er flink gaan feesten. Na twaalf uur willen ze eigenlijk wel weer naar hun boot, maar komen ze er achter dat ze de retourtocht niet geregeld hebben. Grote paniek en hulp geschreeuw, uiteindelijk komt er hulp en worden ze weer aan boord gebracht.
Wij trekken ook weer door en komen op East Lemmons Cays uit, dat blijkt de uitvalsbasis te zijn voor de charters, dus druk maar verder prima hoewel dit toch niet helemaal overeenstemt met de onze dromen over de paradijselijke eilanden.
Hier nemen we ook afscheid van Vera, Jeroen en Bruno, de Philos gaat weer terug de Atlantic op, en wij gaan richting Panamakanaal en Pacific.
Dit is het bijzondere van deze reis, je ontmoet nieuwe mensen, maakt nieuwe vrienden waar je vervolgens veel mee optrekt, en dingen mee deelt in de vreemde wereld maar die je na enige tijd weer helemaal los moet laten. Soms kom je elkaar toevallig weer tegen, wat dan vreselijk leuk is, maar meestal niet meer. Toch zeggen we geen vaarwel, maar tot ziens, ook om het voor ons te verzachten.
