De oversteek van de Kaapverden naar Frans Guyana en Suriname

Oversteek Kaap Verden- Ile de Salut (Frans-Guyana)-Suriname. December 2019

Wegsturend uit de drukke ankerplek van Mindelo.

Een volle oceaanoversteek dus, onze eerste echte oversteek. We nemen weer ruim de tijd voor de voorbereidingen, eten inslaan en alvast wat maaltijden voorbereiden, scheelt weer de eerste dagen. Daarnaast de boot weer helemaal nalopen, gasfles bijvullen en de watertanks vol.

Dit wordt de eerste tocht waarbij we communiceren met zowel SSB zender(korte golf radio), als de Iridium Go satelliet telefoon/modem. We hebben het abonnement kort voor vertrek inlaten gaan en kunnen hem instellen. Het abonnement is vrij kostbaar, € 150 per maand, en na de oversteek stoppen we het abonnenment dus weer. We mogen die maand onbeperkt internetten en 150 minuten bellen. Je moet je dan niet voorstellen dat dat internetten zo gaat als thuis, maar we kunnen kleine mails versturen, geen foto’s. Weerberichten kunnen we er mee binnen halen en dat is natuurlijk ook heel belangrijk. We hebben bedacht dat we op de oversteek een flink aantal minuten bellen achter de hand willen houden voor calamiteiten, als medische/technische hulp.Nu blijkt het installeren toch nog best wel een klus, temeer omdat het Wifi signaal voor het opstarten en aanmelden hier in Mindelo op de Kaap Verden niet al te sterk is. Uiteindelijk lukt het en kunnen we met de IPad en onze telefoon communiceren.

Een stabiele en rustige passaatwind steekt op zodra we uit de acceleratiezone zijn van de Kaap Verden

Een ander experiment wordt het zeilen met alleen twee voorzeilen, een over stuurboord en een over bakboord. Ze noemen dit ook wel “het melkmeisje”, dan zie je het een beetje voor je hoe dat er uit ziet. We hebben o.a hiervoor een speciale extra stag laten plaatsen net achter de voorstag op de boot, waar dit kleinere zeil via leuvers op gehesen kan worden. Voordeel is dat je minder last van slijtage aan het grootzeil hebt, omdat bij een ruime of voor de windse koers het grootzeil schavielt tegen de zalingen (zijsteunen aan de mast) op zo’n koers, met mogelijk flinke slijtageplekken in het zeil als gevolg.Overigens zijn we niet van plan plat voor de wind te zeilen, dan schommelt de boot teveel, wat niet zo aangenaam is om dat 2 weken lang vol te houden, en het gaat ook niet sneller met een boot als de onze

Omdat we geen rekening hoeven te houden met het tijdstip van aankomst, dag of nacht (want dat kunnen we toch niet voorspellen), vertrekken we in de middag. ‘s  Ochtens hebben we rustig aan gedaan, nog even het bestelde brood bij de bakker opgehaald, nog gekeken op de markt of we nog wat andere verse groente konden scoren, afscheid genomen van andere zeilers in de haven, en dan breekt het moment van weggaan aan. De lijnen worden losgemaakt, door de bemanning van de Saline, en Ad vaart de boot rustig weg van de ligplaats. En dat zien we wel eens anders in deze haven!

Omdat ook hier er nog wat extra harde wind tussen de eilanden staat schieten we in het begin lekker op, later ook hier wat windschaduw waardoor het even inzakt, maar na verloop van tijd komen we in de stabiele noordoostpassaat wind. 

We gaan eens proberen weer eens een vis te vangen.

De enige vis die wij aan boord kregen waren de vliegende vissen die zelfs tot de badkamer in kwamen!

Na een paar dagen raken we in een ritme. Alles loopt naar wens, bijna dan. Veel van het eten dat we van tevoren gekookt hebben gaat overboord omdat het onder de omstandigheden toch niet goed blijft, zonde van de gehaktballen en pannenkoeken waar Yolanda in de hitte zo haar best op had gedaan. Overigens hadden we bedacht dat pannekoeken wel lekker zouden kunnen smaken bij de zeeziekte, waar Yolanda eigenlijk op iedere reis wellast van heeft gehad. Maar deze reis niet, en dit waarschijnlijk dabk zij de nieuwe zeeziektepillen, waar we een doosje van hadden gekregen van onze belgische vrienden van de JestX, Erik en Inge.  Deze pillen uit Antwerpen hielpen zogoed, dat 3 pillen in de eerste dagen volstaan hebben. Ook de lijst met eten wat je beter niet of wel op zee kunt eten van Marjolein van de Saline, heeft zijn vruchten afgeworpen: alleen rooibosthee, geen bananen als voorbeeld. 

Broodbakken op de oceaan

Het resultaat was heerlijk

De stroomvoorziening is ook niet optimaal, de Watt&Sea draait prima, maar we willen ook de watermaker gebruiken, want een douch op zijn tijd is best fijn en prettig om het klimaat in de boot goed te houden. Die verbruikt toch nog best wel wat stroom, daarnaast gebruikt de oplader van de elektrische tandenborstel van Yolanda ook veel stroom (kan alleen via de omvormer opgeladen worden). Gelukkig doen de zonnepanelen op de buiskap en het voordek, ook nog wel wat. Om het volle voordeel uit de panelen te halen varen we overdag over de stuurboord boeg, zodat de zon er vol op staat, en om de juiste lijn te blijven volgen om in Suriname te komen, corrigeren we dat door ‘s nachts over bakboord te varen. Voordeel bij het varen over bakboord is dat onze slaapplek dan een erg comfortable is: we hebben een deel van onze tafel ingeklapt, naast de bank ligt dan ons reddingsvlot, en dat vormt zo een mooie verbreding van onze bank...Slapen is dan bijna als in je eigen bed.... Als we aan de andere kant slapen, moet het slingerzeiltje in actie komen, zodat we niet uit bed kunen rollen, als de boot opeens een rare schuiver zou maken. Het zal niet snel gebeuren maar je slaapt gewoon ontspannener.

Het paneel op de bimini doet helaas niets, omdat die over dezelfde regelaar staat als de Watt&Sea, twee stroombronnen worden niet geaccepteerd, dat is eigenlijk wel jammer, daar moet dus een andere oplossing voor komen. maar dat is een klusje voor als we aan de overkant zijn.

Genieten van de rust tijdens de oversteek. In de kuip zitten iov op de bank, is wel een goed idee gebleken. Je zit wat steviger.

Een andere wijziging in het dagritme zijn de warme maaltijden, voor onze rust blijkt het praktischer om die in de middag te nemen, dan heb je alle tijd voor de voorbereidingen en de afwas na afloop. Het bleek dat we nooit zin hadden om de warme maaltijd klaar te maken in het begin, en ook niet meer zo’n trek hadden, tot we dachten aan de wijze woorden van ervarenere wereldzeiler: doe de warme maaltijd in de middag! Het eten opwarmen of iets helemaal klaarmaken is en blijft wel een klus, wat we wel vaak met zijn tweeën deden, goed gebruik makend van alle steun die je hebt in het kombuis. Goed alles van te voren regelen wat je nodig hebt, is al fijn om te doen. En dat is dan bijvoorbeeld iets pakken uit de voorraad, of uit de koelbox. De spullen die je pakt moet je dan ook weer zo neerzetten dat ze niet meteen alle kanten weer opschuiven....Als avondeten nemen we dan wat brood of een cracker en zo glijden we rustig de nachtwacht in. 

Na verloop van tijd bleken we toch niet zo tevreden over de werking van de twee voorzeilen, we besluiten het kotterzeil weg te halen en het grootzeil te gebruiken. Met het tweede rif erin loopt de boot sneller en prettiger. We schommelen wat minder van de ene kant naar de andere, en dat is een stuk fijner, zowel met zitten als met liggen in de boot.

Zeilwissel op volle zee. Ad heeft zijn reddingsvest aan, met  een PLB (personal location beakon) voor als hij toch overboord zou gaan. Een live- lijn voorkomt dit overigens, maar better safe than sorry....

Ritme van de oceaan!
Verder is het een fijne overtocht, de wind waait zoals die moet waaien, de golven zijn hoog maar de boot gaat er mooi overheen. Ongemerkt bijna wisselen de dagen en nachten zich af. We missen niet eens het normale leefritme waarbij je ‘s nachts 8 uur slaapt. Tijdens de nachtwacht  kun je ook je rust pakken door wat te lezen, een gedownload filmpje of documentaire op Netflix te zien, of gewoon buiten zitten, niets doen en gewoon wat om je heen te kijken. Het buiten zitten is wel supermooi, je denkt wat is er nou te zien, maar er zijn zoveel sterren, en je kunt op het licht van de maan veel zien! Het tempo van alles doen ligt sowieso al een stuk lager op zo’n oversteek omdat je voortdurend je evenwicht en balans moet corrigeren, bij tandenpoetsen, wassen, douchen is een heel programma ongeveer. zelfs bij stilzitten of in je kooi liggen kan een bezigheid zijn.

 

Maar het is zoals met bijna alles, als je aanpast aan de heersende omstandigheid is het prima te doen en uitermate rustgevend, ga je er tegenin dan hou je het niet lang vol. Voordat we aan deze reis begonnen hebben we veel gelezen van mensen die dit eerder hebben gedaan. Zij spraken altijd over het "ritme van de oceaan", nu begrijpen we dat echt.

Na 12 dagen land in zicht!

                 

Land in zicht!!!! We komen in de buurt van Ile de Salut, het water kleurt al snel bruin van het Amazone rivierwater uit Zuid Amerika. Als we ons opmaken voor een paar dagen bijkomen op het mooie Franse eiland waar het verhaal van Papillon zich afspeelt, worden we opgeroepen door de Franse Kustwacht… Dan denk je ver van huis te zijn!! “Hoe lang willen jullie blijven”, als we antwoorden “een paar dagen”, antwoordt hij dat we die zelfde dag alweer moeten vertrekken. Stel die vraag dan niet! “Als het donker wordt, omdat er een Ariane raket wordt gelanceerd”. Yolanda dacht nog even aan een grap, maar helaas. Deze lancering stond dus niet op hun website, die we in Mindelo nog even hadden geraadpleegd, wat een pech. We kunnen de raket zien staan bij Kourou heel imposant. Als we bij Ile de Salut aankomen, om voor anker te gaan, treffen we als verrassing wel de JestX van Erik en Inge, die dezelfde ochtend aangekomen waren. Ook zij moeten weg.

 

Ile de Salut, een eiland waar Franse gevangenen naar toe gestuurd werden. De enige uitweg was in zee springen.. een plan met onzekere afloop.

Erik en Inge van de JestX zijn ook net aangekomen

Na een korte ankerstop op Ile de Salut, maken we samen met de JestX het laatste sprongetje naar de Suriname rivier. Er staat aanvankelijk veel wind en er komen heftige buien over. Dat is mooi, zo kunnen we het zout van de boot en uit het zeil spoelen. Later valt de wind even helemaal weg, we kunnen we de zeilen even helemaal opzetten, vol tuig dus, zodat ze ook weer goed drogen. In de nacht, waarin we dus het tempo flink opgevoerd hebben, moeten we wel goed de uitkijk houden naar onverlichte boten, meestal vissersboten. Op de AIS zijn ze ook niet te zien en radar hebben we niet: goed kijken dus, door de regen heen.

Zo komen we in de buurt van de monding van de Surinamerivier, we ruiken het land en zien het boeienspoor. Het is best wel druk met grote zeeschepen die op weg zijn naar Paramaribo. Aan het begin van de avond, het is al donker, kunnen we het anker uitgooien om even de nacht en het tij af te wachten voor we verder trekken naar Marina Waterland. De volgende ochtend genieten we van een lege monding van de rivier, een weidse rivier. Leuk was het welkom van bemanningen van vissersbootjes, zwaaiend en speciaal naar ons toe varend. En dat allemaal in het Nederlands, maar ondertussen wel in Zuid-Amerika, heel bijzonder. We hebben het maar mooi gedaan!

Ondanks de kleine storingen en defecten heeft de boot het prima gedaan, het was mede daarom een prachtige tocht, die we niet snel zullen vergeten. En bijzonder was dat we het ook wel best een beetje jammer vonden dat deze mooie toch weer voorbij was, hoe mooi het eerste “land in zicht” ook was....

We zijn wel trots op onszelf. 

Zodra we in Surinaamse wateren zijn hijsen we de Surinaamse gastenvlag, door Yolanda met de hand genaaid.

Suriname komt dichterbij

Impressies van de Surinamerivier

De onderarm ontvangst in Marina Waterland was bijzonder hartverwarmend. Bemanningen van andere boten die al eerder aangekomen waren stonden ons op te wachten op de steiger. Sommigen kenden we, andere alleen via de facebook contacten. Het zou leuk zijn om weer gezellig bij te praten. We stapten even op de wal om met de mensen van het resort kennis te maken om vervolgens de terug naar de boot te gaan om die op orde te brengen, waarbij het fout ging met een afstapje, en dat zou mede het komende jaar de zaak behoorlijk op zijn kop zetten.

Yolanda verstapte zich, viel en brak de onderarm. Het aankomst biertje werd verruild door een ritje naar het ziekenhuis in Paramaribo. Ondanks dat iedereen zich voor ons inspande om het ons toch een beetje naar ons zin te maken hadden we er behoorlijk de pest in. De eerste kennismaking met Suriname was kennismaking met het zorgsysteem in Paramaribo, dat hadden we echt niet gepland. De onderarm en hand werd de volgende dag, nadat de orthopeed met 3 helpers  het weer netjes op zijn plaats had gezet, in het gips gezet  en het werd afwachten voor 5 weken. Het reisgevoel was wel weg, we zagen de anderen leuke tochten maken terwijl wij toch wel vast zaten. Maar goed even een paar weken afzien en dan zouden wij weer helemaal meedoen, zo was aanvankelijk het idee.

Na een paar weken kregen we toch het gevoel dat het beter zou zijn om naar Nederland te gaan om daar het gips er af te laten halen, en te laten controleren. We konden dan meteen een nieuw rijbewijs ophalen en de familie weer zien.

Op 20 januari vertrokken we naar Nederland, we hadden wat handbagage bij ons, we dachten snel terug te komen!!!!!

De Kaap Verden

Kaap Verden november december 2019

Omslag van ons gepubliceerd artikel tijdschrift  Drietand van de Nederlandse Vereniging van Kustzeilers mei 2020

Langzaam zakt voor de derde maal het anker in het blauwe water van de baai bij het eiland Sal op de Kaap Verden. Terwijl Ad de ankerketting langzaam laadt vieren, laat Yolanda de boot rustig naar achteren komen. Eerdere anker pogingen mislukte, of het anker hield niet of we kwamen toch te dichtbij andere geankerde schepen. Al met al is het best nog druk hier, maar we hebben een mooi plekje gevonden en kunnen even bijkomen van een overtocht vanaf La Palma (Canarische eilanden).

“Kracht achteruit”, klinkt het van de voorpunt, en gelukkig, onze Windsong, komt geen meter achteruit meer. We zijn aangekomen op het eiland Sal, het meest noordelijke eiland van de Kaap Verdische archipel, en nog beter: we zijn in Afrika! Het is eind november 2019, en na 6 dagen varen vanaf La Palma, zijn we er dan. We liggen in de baai van Palmeira, en een ankerplekje vinden was nog best een kunst in de drukte van de geankerde zeilboten, de vaargeul voor de beroepsvaart, de pijplijnen in de bodem, etc. Maar we liggen als in een sprookje: blauw water, zicht op de strandje, vissersbootjes, en eindelijk weer op anker. 

De hele archipel op de muur. Sal

De overtocht was er een van 6 dagen zeilen, waarin we vertrokken met een dikke windkracht 5, de accelaratiezone er bovenop kwam, en daarna de wind van achter en de golven van opzij de tocht wat minder aantrekkelijk maakten. Het mooie blauwe water is opeens niet meer zo mooi als het met bakken over de boot, en in de kuip komt. De laatste 2 dagen konden we beter in de kuip zitten, was het weer beter, en dan met land in zicht, vergeet je alles weer snel.

 

Diep blauw water, vissersboot op Sal

Bij het maken van de plannen voor de Kaap Verden, hebben we ook de nare verhalen over dit gebied, wat betreft beroving, goed meegenomen in onze planning. Noonsite, een informatiesite voor wereldzeilers, geeft ook aan waar zeilers in de problemen gekomen zijn, en daar komen de Kaapverden ook in voor.  De informatie site van Buitenlandse Zaken gaf alleen algemeen aan dat het daar niet overal veilig was. Aan de hand hiervan hebben we onze verkenning van de Kaap Verden een beetje gepland. 

We hebben hier 3 van de 9 eilanden aangedaan, naast Sal, ook São Vincente, en São Nicolao. Zowel op Sal als op São Vincente is een vliegveld, en die hebben we gebruikt om Eva te kunnen laten overkomen. Het meest westelijk São Vincente met Mindelo, zou tevens voor ons het vertrekpunt zijn voor onze oversteek naar Frans Guyana, en daarna naar Suriname.

Met plezier ging hij op de foto, op Sal

Al snel nadat de Windsong op haar ankerplekje lag, kwam er een mooi gekleurd houten bootje langszij. Je verwacht dan misschien te horen dat je niet daar zomaar mag liggen, hij vertelt waar je moet betalen, maar nee, in het Engels vertelde Jay ons dat hij voor water kan zorgen, voor diesel.

Nu hebben we een watermaker aan boord, de diesel tank was nagenoeg vol, maar we hadden wel een vraag aan hem: kun je misschien iets regelen voor vervoer van het vliegveld van Eva, en ook dat we haar niet zelf in onze toch wat krappe dinghy op hoefden te halen. Ze zou ook nog eens om 12 uur ’s nachts aankomen… Jay bleek goed voorbereid op deze vragen door Belgische zeilvrienden van ons, die al in de baai lagen, en hij zou het allemaal regelen. En wij voelden ons meteen al super welkom en veilig! “No stress” doorspekte zijn Engels, en bleek ook het toverwoord op dit eiland te zijn. 

Naast het in Nederland al genaaide kleurige gastenvlaggetje van de Kaap Verden, hesen we de gele quarantaine vlag, We waren Europa uit en in Afrika, dat was wel weer een mijlpaal, en het inklaren zou onze volgende actie worden. We konden na enig gezoek, het kantoor vinden om in te klaren, paspoorten, bootpapieren, alles mee. Alleen het was gesloten, volgende dag terug, en och, de gele vlag wapperde vrolijk, en we hadden niet het gevoel dat we nu het eiland niet op zouden kunnen. De volgende ochtend lukte het eerste stukje goed, alleen het volgende bureau, waar we naar toe moesten, was onbemand. De beambte zou er zo aankomen, zat nog op het vliegveld, zou er met een half uur zijn, afijn, ondertussen liepen we wat rond en bij de kleine vissershaven was het erg druk met politie, douane, maritieme politie, busjes waar mensen ingeladen werden. Dat was dus de reden dat het bureau wat onderbemand was. Toch maar weer de volgende dag terugkomen….. Maar hele vriendelijke mensen.

In het dorp was alles wat je nodig had, en ook een lekker restaurant, Esplanada Rotterdam genaamd. De enige toeristen die in het dorp kwamen werden hier naar toe gebracht in een Tui busje, liepen door het dorp en vertrokken weer. Verder was het dorp voor de Kaapverdianen, en voor de zeilers… Samen met andere zeilers hebben we het eiland verkend. Alleen al staan langs de kant, zorgt ervoor dat er wel zo’n “Aluier” stopt, een overeenkomst tussen een taxi en een bus. Sal zelf is, naast een paar pieken van vulkanen, erg vlak, het lange witte zandstrand aan de andere kant van het eiland, haventje voor de kleine vissersboten, was leuk te zien. Veel Kaapverdianen wonen ook in Nederland, en in “ons” dorp werden we er ook best veel over aangesproken, en soms ook in het Nederlands, en dat is dan weer heel bijzonder en heel leuk. 

Midden in de nacht is Eva bij ons aan boord gekomen, gebracht door Jay, en met zijn vieren hebben we van een welkomsdrankje in de kuip genoten. De volgende ochtend begon Eva haar tassen uit te pakken, die vol lagen met bestelde bootspullen door ons, als zeeziektepillen, soepjes, dropjes, kadootjes van Eva, maar ook was er de verrassing dat Sinterklaas die nacht langs was geweest om onze schoenen te vullen. De chocoladeletters werden snel uit de al warmer wordende zon gehaald. We hebben met zijn 3en door het dorp gelopen, en zijn in de middag de voorbereidingen gaan maken voor onze tocht naar het volgende eiland, São Nicolao, 80 mijl verderop. Het plan is om later in de middag te vertrekken om dan de volgende ochtend aan te komen op São Nicolao.

Met een beetje pijn in het hart verlieten we Sal, en dat hebben we eigenlijk altijd wel een beetje, maar zoals Kuifje zegt, we gaan “op naar nieuwe avonturen”. 

Welke eilanden we gaan kiezen geeft soms keuzestress.

De Kaapverden bleken een prachtig zeilgebied. Wij hebben dit beleefd door tussen Sal en São Nicolau, een tocht van 80 mijl, en daarna door naar São Vicente, te zeilen, 40 mijl. De motor heeft nauwelijks gedraaid, en daar doe je het als zeiler toch voor. De eerste tocht hebben we grotendeels in de nacht gedaan, met vliegende vissen in de kuip, een prachtige zonsondergang en zonsopkomst. De vissersbootjes kwamen ons de volgende ochtend met velen tegemoet, zwaaiend, een warm welkom. Mooie ankergrond, de dinghy veilig achtergelaten bij een van de boatboys, die bijna vochten om het baantje, en dat voelt wel weer raar. De werkloosheid is op deze eilanden best wel hoog. Sportief hebben we ons kunnen uitleven, met een wandeling naar de top van de hoogste berg, vanwaar we voldaan van de inspanning de boot net konden zien.

Onderweg van Sal naar Sao Nicolao

Onderweg naar Sao Nicolao met gereefde zeilen

Heerlijk zeilend op weg naar Sao Nicolao, Eva doet het prima,

Prachtige zonsondergang, je raakt er niet op uitgekeken.

Vissersboten van Sao Nicolao.

Verwelkomd door de vele bootjes op Sao Nicolao.

Veel street art te zien, hier met de lokale bevolking,Sao Nicolao.

Mooiste plekje op de Windsong, Eva wacht hier tot de zon helemaal onder is.

Zonsondergang boven de ankerbaai van Sao Nicolao.

Zeilend langs de kusten van dit eilandenrijk.

De Bimini blijft onmisbaar

Zeilend langs de kusten van dit eilandenrijk/2.

Vervoer op de eilanden gaat per busje, steeds stoppend voor passagiers, soms bepakt met grote vissen, die achterin werden gelegd.

De zeiltocht naar São Vicente, was weer met mooi weer, lekker sturen, trimmen, en eruit halen wat erin zit. We passeerden andere eilandjes, voeren dicht onder de kusten. Langsvarend door het diep blauwe water, langs onwerkelijk wit strand. Onze gids vertelde dat dit aangewaaid Sahara zand is, eigenlijk niet passend in dit vulkanische gebied.

Na nog forse wind op het einde van dit tochtje, veroorzaakt door de hoge vulkanische bergen waar we langs voeren, konden we tussen Santo Antão (de groenste van de archipel) en São Vicente de haven van Mindelo zien liggen. 

Muurschildering op Sao Vincente

De Windsong voor anker bij Mindelo, Sao Vincente

Onze dinghy met UV beschermhoes, klein maar nuttig.

Trotse marktverkoopster in Mindelo.

Zicht op Mindelo met een grote muurschildering van zangeres Cesaria Evora 

Mindelo is, met zijn grote ankerplek en ook jachthaven (de enige in de Kaapverdië), de plek om de boot te bevoorraden voor de Atlantische oversteek, voor ons naar Suriname. Verse spullen hebben we op overdekte markten of via kruiwagenverkoop, goed kunnen inslaan. Ook heel gezellig was het contact met andere zeilers, die je hier weer terugzag, in de floating bar.

Na een paar dagen moest Eva helaas weer terug naar Nederland, afscheid nemen is nooit leuk, ook nu niet.

Wij bleven achter maar niet alleen, er was nog een grote gemeenschap van zeilers die allemaal druk waren met het voor bereiden voor de grote oversteek. Dat gingen wij nu ook doen.

Ondanks dat we al flink in geslagen hadden op de Canarische Eilanden, hebben we de voorraden levensmiddelen ook hier weer flink aangevuld. Uiteraard ook water, diesel en gas, we waren er flink druk mee. Er heerste een gezellige maar ook wat gespannen sfeer in de haven, iedereen was er druk mee en ook licht gespannen voor de echte grote overtocht die vrijwel nog niemand hier eerder gemaakt had,

Omdat niet alle boten tegelijk vertrokken zwaaiden we voortdurend andere schepen en vrienden uit die we dus voorlopig niet meer zouden zien. De meeste gingen direct naar de Caraïben, een enkele, meest Nederlands of Belgisch schip zoals onze vrienden van de JestX naar Suriname, die zouden we dus binnenkort weer terug zien.

Naar een paar dagen waren wij ook klaar voor vertrek. En niet zonder enige spanning maakte wij los, geholpen door de vrienden van Sailing Saline.

In de baai hesen we de zeilen en zette koers naar het westen, de komende weken zouden we op de oceaan zijn, best een spannend vooruitzicht!!!

Onze ankerplek in Mindelo op Sao Vincente

De gevaren route tussen de eilanden.