martinique

Martinique, januari-mei 2021

Aankomst Martinique, ankerbaai bij Le Marin

De eerste weken op Martinique hebben we ons vooral toegelegd op het groot onderhoud, de boot is al een paar jaar niet uit het water gehaald, de antifouling moet weer aangebracht worden. Daarnaast moet het probleem van de gebroken roerbouten opgelost worden, en ook dat kan alleen als de boot op de kant staat. Verder zijn we niet helemaal tevreden met de opbrengst van de zonnepanelen, ook daar willen we eens goed naar kijken. Elke dag de motor aanzetten om de accu's weer op peil te krijgen is NIET leuk, het maakt lawaai, kost diesel en is bovenal slecht voor het milieu. Ook omdat eiland hoppen nog steeds niet mogelijk is zonder quarantaines en dure pcr-testen, besluiten we voorlopig hier maar even te blijven. 

We halen overal onze informatie op zowel lokaal bij Carib Metal, als bij Jefa steering in Denemarken en Remco Sol, de bouwer van de boot. Ook Arjan de Boer van AJB Yachting en onze walkapitein Arie, hadden goede adviezen. Iedereen werkte goed mee, heel erg fijn. Bij Carib Metal hebben we regelmatig een gesprek met Pilo, een vreselijk aardige en kundig technicus. Hij haalt ons ook over om een frame achterop te laten maken voor een groot zonnepaneel in plaats van panelen aan de zeereling. Wij zijn huiverig om het sportieve uiterlijk van de boot aan te tasten, maar hij verzekert ons dat het mooi in lijn van de boot zal blijven. 

Daarnaast maken we afspraken met de werf om de boot uit het water te halen. Alles lukt goed, maar het is wel druk, we moeten wel een paar weken wachten voor dat alles gepland is.

Ook zelf hebben we nog wel wat klussen te doen zoals groot motoronderhoud, zeilen reparatie, de luikafdichtingen nazien en een nieuwe hoes voor de bijboot en de gebruikelijke kleine dingen die je dagelijks ontdekt.

Intussen gaan we wat van de omgeving van Le Marin bekijken, maar het eiland verder verkennen doen we als alles afgerond is. Aan boord is nog genoeg te doen.

Na enige tijd gaat de boot op de kant en kunnen we aan de slag, poetsen en schilderen is wel wat naders in deze hitte, maar het is te doen. Het roer te laten zakken is wel een probleem, de roerkoning zit muurvast. Gelukkig helpt Pilo mee, en met behulp van een forse poelietrekker lukt het om er beweging in te krijgen. Als het roer naar beneden is wordt de oorzaak van het probleem duidelijk. Het gat waar het bovenlager inzit is te groot, bij de montage heeft men dit met kit opgevuld, maar dat is inmiddels vergaan. Een wat knullige productiefout die we van de Winner werf niet verwacht hadden. We lossen het op dor het gat met polyester op te vullen totdat het bovenlager precies past en de bouten alleen maar de functie hebben om de zaak op zijn plaats te houden. En ook gaan we iedere keer als de boot de kant op gaat, het roer even laten zakken en inspecteren. Zo leer je iedere keer wat.

Het frame voor het zonnepaneel is gemonteerd. De grote kraan er naast staat er voor de show bij....

De boot kan het water weer in en we kunnen wachten totdat het frame klaar is. Het zonnepaneel is al aangeschaft, de bekabeling en de regelaar kunnen we alvast aan gaan leggen en aangesloten worden. Als dan enige tijd later het frame meren we nog voor een dagje af bij de werf, waar deze gemonteerd wordt. Hiervoor is een deel van ons achterhek afgezaagd (dat doet echt pijn!), en er is een dikkere buis opgelast. Nu hebben we stroom genoeg, dachten we, maar helaas, er wordt amper bijgeladen! Blijkt na veel onderzoek en hulp op afstand van Bob, dat de laadstroom naar de startaccu gaat! Gelukkig is dit snel verholpen. Het resultaat is geweldig, we hebben stroom genoeg voor alles en hebben zelfs nog over om de waterkoker te gebruiken, dat scheelt heel veel gasverbruik.

De bijboot krijgt een UV beschermhoes.

Nadat de klussen geklaard zijn gaan we naar de baai van St Anne, waar we een mooie ankerplek vinden met uitzicht op Club Med. Omdat dit resort gesloten is vanwege de Covid, kunnen we gebruik maken van het prachtige strand, wat ook een leuke snorkelplek bleek.  Ook hebben we daar mooie wandelingen gemaakt over het schiereiland met de mangroves en naar de oostzijde van het eiland waar de Atlantische Oceaan op losbeukt. Martinique blijkt een in landschap veelzijdig eiland te zijn, soms dor, vulkaanebied, soms met hele weelderige bossen, waarin lopen echt een kunst kan zijn. Zeker als het dan ook nog keihard regent, want juist, daarom is het bos zo groen.

Boswandeling

Waterpunt langs de weg, zo uit de heuvels

Met name bij St Anne hadden we regelmatig contact met andere zeilers van over de hele wereld, en natuurlijk ook uit Nederland, en regelmatig zaten we bij elkaar op de borrel.

Sunset over over de ankerbaai

Slaven monument

Ook huren we nog een auto om heel Martinique te bekijken, we maken hier we mooie wandelingen en zien prachtige watervallen, waar we dan ook wel onder willen staan. Onze uitstapjes met de auto lukken nog net op tijd, de Covid besmettingen gaan ook hier pieken, waardoor er veel dicht gaat en je niet ver mag reizen.

Afkoelen onder de waterval

De lock down-controle op zeilboten is gelukkig niet streng en we gaan weer zeilen om andere baaien aan te doen. De mooiste is toch wel Anse Noir, een kleine baai met zwart zand. Met name op de door-de- weekse dagen was het erg rustig en vaak hadden we de baai voor ons alleen. Ook was dit een super mooie snorkelplek, de zeeschildpadden zwommen om je heen.

Ankerbaai Anse Noir, met het zwarte vulkaan strand

Lokale vissers in Anse Noir met hun speciale vistechniek

Zeilend langs Diamant Rock was erg imposant

De rijdende groenteboer, met overheerlijk fruit, 

Het resultaat

Inmiddels is op Martinique het vaccinatie programma opgestart, alleen de lokale bevolking geeft er niet veel gehoor aan. Hierdoor ontstaat er een overschot en die willen ze gelukkig wel kwijt aan geïnteresseerde zeilers. Wij maken daar dankbaar gebruik van, hoewel dat wel betekent dat we wat langer op Martinique blijven, maar dat hebben we er graag voor over. En nog voordat we in Nederland aan de beurt zouden zijn geweest, zijn we hier volledig gevaccineerd met het Pfizer vaccin! Dat was heel fijn, maar kostte toch wel zo’n zes weken. Het weer gaan zeilen lokte, maar we moesten nog even geduld hebben. Zo stond Guadeloupe op het lijstje en ook St. Vincent en de Grenadines. De eerste werd vanwege de Covid weer gesloten, en op St Vincent, ongeveer 100 kilometer van ons verwijderd, besloot de vulkaan La Soufriere uit te barsten: het werd zelfs zwart van de as op onze boot. Dus ook geen eiland om te bezoeken.

Gevaccineerd op Martinique

Inmiddels hebben we onze tweede vaccinatie ook gekregen en kunnen we verder. Op Grenada hoef je niet meer in quarantaine als je volledig gevaccineerd bent, dat geeft hoop. We maken nu het plan om door te gaan naar het eiland Carriacou, deel van Grenada, om vervolgens naar Grenada te gaan . Van daaruit dan door naar Bonaire en Curaçao, om veilig te schuilen voor de orkanen in het orkaanseizoen. De andere eilanden in de Carieb zullen we dus (nog) niet aandoen, op zich wel jammer, maar dat is dan maar zo.

Hoewel Grenada dus wat soepeler is naar reizigers, is het toch wel een gedoe om er te komen; zowel een PCR test op Martinique als bij aankomst op Carriacou is vereist. Op Martinique is die gratis maar op Carriacou kost die 150 USD pp. Daarnaast moet je vooraf alles online toestemming vragen en aanmelden. Ontspannen eiland-hoppen is er nog steeds niet bij. Maar het lukt en op 20 mei kunnen we vertrekken.   

Vertrek uit Martinique