Op zondag 12 mei 2019 zijn wij uit IJmuiden vertrokken voor onze grote reis.
In dit deel van het blog schrijven we
wat over de zeil-technische zaken en zeilervaringen aan boord.
Oversteek Mindelo(Kaapverdië)-Frans Guyana/Suriname
Een volle oceaanoversteek dus, onze eerste echte oversteek.
We nemen weer ruim de tijd voor de voorbereidingen, eten inslaan en alvast wat
maaltijden voorbereiden, scheelt weer de eerste dagen. Daarnaast de boot weer
helemaal nalopen, gasfles bijvullen en de watertanks vol.
Dit wordt de eerste tocht dat we communiceren met zowel SSB
zender als de Iridium Go satelliet telefoon/modem. We hebben het abonnement
inlaten gaan en kunnen hem instellen. Dat blijkt toch nog best wel een klus,
temeer omdat het Wifi signaal voor het opstarten en aanmelden hier niet al te
sterk is.
Uiteindelijk lukt het en kunnen we met de IPad en onze
telefoon communiceren. Er is ook een mogelijkheid om met het Sailmail programma
via de computer de iridium aan te sturen zodat we de gribfiles ook nog via het gebruikelijke
programma in te zien, maar dat werkt nog niet. Probeer ik onderweg wel, tijd
zat.
Een ander experiment wordt het zeilen met twee voorzeilen,
een over stuurboord en een over bakboord, voordeel is dat je minder last van
slijtage aan de zeilen hebt, het grootzeil schavielt het meest vanwege het
schuren langs de zalingen op zo’n voordewindse koers. Overigens zijn we niet
van plan plat voor de wind te zeilen, dan schommelt de boot teveel en het gaat
ook niet sneller.
Omdat we geen rekening hoeven te houden met het tijdstip van
aankomst, vertrekken we in de middag. Omdat ook hier er nog wat extra harde
wind tussen de eilanden staat schieten we in het begin lekker op, later ook
hier wat windschaduw waardoor het even inzakt, maar na verloop van tijd komen
we in de stabiele noordoostpassaat wind. Na een paar dagen raken we in een
ritme. Alles loopt naar wens, bijna dan. De stroomvoorziening is toch niet
optimaal, de Watt&Sea draait prima, maar we willen ook de watermaker
gebruiken en die verbruikt toch nog best wel wat, daarnaast gebruikt de oplader
van de elektrische tandenborstel ook best wel veel stroom (kan alleen via de
omvormer opgeladen worden). gelukkig doen
de zonnepanelen ook nog wat, maar om het volle voordeel uit de panelen
te halen varen we overdag over de stuurboord boeg zodat de zon er vol op staat,
om de juiste lijn te blijven volgen corrigeren we dat door ‘s nachts over
bakboord te varen. Het paneel op de bimini doet niets, omdat die over dezelfde
regelaar staat als de Watt&Sea, twee stroombronnen worden niet
geaccepteerd, dat is eigenlijk wel jammer, daar moet dus een andere oplossing
voor komen.
Ook het Sailmail programma over de iridium werkt nog niet
ondanks een uitgebreide mailwisseling met de helpdesk van Sailmail. Gribfiles
via de iPad binnenhalen lukt wel, en om compleet te blijven houdt Arie aan de
wal inde gaten of er onweersbuien op het traject liggen die dan mogelijk kunnen
ontwijken. Uiteindelijk komen die niet voorbij.
Een andere wijziging in het dagritme zijn de warme
maaltijden, voor de rust blijkt het praktischer om die in de middag te nemen,
dan heb je alle tijd voor de voorbereidingen en afwas. s Avonds nemen we dan
wat brood of een cracker en glijden we rustig de nachtwacht in.
Verder loopt alles zoals het moet, dagelijks doen we een
inspectierondje over dek om alles te controleren, speciale aandacht gaat uit
naar de reeflijn in de ankerbak, dat probleem lijkt nu wel opgelost te zijn. Daarnaast
houden we ook regelmatig de andere zaken in de gaten en laten we ook de motor
af en toe draaien, dat geeft ook nog eens warmwater voor douchen en de afwas.
Na verloop van tijd ben ik toch niet tevreden over de
werking van de twee voorzeilen, ik besluit het kotterzeil weg te halen en het
grootzeil te gebruiken. Met het tweede rif erin loopt de boot sneller en
prettiger.
Verder is het een fijne overtocht, de wind waait zoals die
moet waaien, de golven zijn hoog maar de boot gaat er mooi overheen. Ongemerkt
bijna wisselen de dagen en nachten zich af. Ik mis niet eens het normale
leefritme waarbij je s nachts 8 uur slaap, tijdens de nachtwacht kun je ook je rust pakken door wat te lezen,
een gedownload filmpje of documentaire op Netflix te zien, of gewoon buiten
zitten, niets doen en gewoon wat om je heen te kijken. Het leeftempo ligt
sowieso al een stuk lager op zo’n zeiltocht omdat je voortdurend je evenwicht
en balans moet corrigeren, zelfs bij stilzitten of stilliggen. Het is zoals met
bijna alles, als je aanpast aan de heersende omstandigheid is het prima te doen
en uitermate rustgevend, ga je er tegenin dan hou je het niet lang vol.
Bij een inspectie van het roersysteem merk ik dat een aantal
bouten van de boven ring/manchette los zijn en de roerophanging veel speling
heeft. Direct aan de slag dus, via de achterhutten, kun je er enigszins
bijkomen, en gezamenlijk proberen we de boeten vast te draaien. Het blijkt dat
er een paar gebroken zijn, twee van de vier bouten kunnen we vast krijgen en de
speling is er uit. Omdat we al redelijk dicht aan de overkant zijn laat ik het
hier even bij. Dat wordt een mooie klus als we in Suriname zijn.
Een ander defect dat zich in de laatste nacht voordoet is
het stuk gaan van het slot naar de natte cel, de deur maken we even met
zeilbandjes vast om het klapperen tegen te gaan. Op Isle de Salut aangekomen,
wissel ik even het slot met die van het luik naar de achterhut zodat we de deur
weer gewoon kunnen sluiten. Het luik demonteer ik even, die is niet essentieel.
Na een korte ankerstop in Isle de Salut maken we het laatste
sprongetje naar de Suriname rivier. Er staat aanvankelijk veel wind en er komen
heftige buien over. Dat is mooi, zo kunnen we het zout van de boot en uit het
zeil spoelen. Omdat de wind even helemaal wegvalt, kunnen we de zeilen even
helemaal opzetten zodat ze ook weer goed drogen.
Zo komen we de Suriname rivier op waar het anker uitgaat om
even de nacht en het tij af te wachten voor we verder trekken naar Marina Waterland.
Ondanks de kleine storingen en defecten heeft de boot het prima gedaan, het was
mede daarom een prachtige tocht.
Oversteek La Palma-Sal
(Kaapverdië).
Dit wordt weer een langere oversteek. Er wordt eigenlijk
best wel veel wind voorspeld; rond de 24 kn. Dus we bereiden weer wat
maaltijden voor zodat we de eerste dagen we niet te koken onder de verwachte
‘ruwe’ omstandigheden. Ook loop ik de technische staat van de boot nog even
door, dus kijken en controleren van de verstaging, de motor de lijnen etc.
Omdat voor een dergelijke tocht lastig te voorspellen is hoe lang je precies
over zal doen, besluiten we om rustig in de ochtend te vertrekken, volgens de
planning zullen we bij daglicht aankomen, maar mocht dat anders zijn zullen we
de laatste nacht vertragen om niet bij donker de ankerbaai van Sal aan te
lopen.
Een andere keuze is hoe het eiland EL Hiero te passeren, aan
bakboord of aan stuurboord, ofwel wel of geen acceleratie zone meepakken.
We verwachten al snel langs La Palma veel wind te krijgen en
vertrekken met het derde rif in het grootzeil en het kotterfok-zeil. Uiteraard
zijn we het eerste stuk flink ondertuigd, maar al spoedig trekt de wind flink
aan. Omdat het prima gaat besluiten we dit zo door te zetten en dus El Hiero
aan stuurboord te passeren. Enerzijds schiet dat lekker op, maar eind van de
dag komen we in de windschaduw van Tenerife, die is zo sterk dat de wind geheel
wegvalt. Stukje moteren dus, in de loop van de avond pakt de wind op en kunnen
we weer zeilen. De wind trekt echter harder aan en omdat de zeegang onrustig is
wordt het toch wat onplezierig. In de dagen die volgen krijgen we ook
regelmatig veel water over, ook door een luik aan de hoge kant, dat we even open
hadden gezet voor ventilatie. Op een zeker punt horen we water klotsen onder de
luiken, even schrikken dus. We krijgen het water weg en het er komt geen nieuw
water bij. Zal wel ergens door een luik naar binnen gekomen zijn, maar precies
weten we niet. We controleren regelmatig of de bilge droog blijft, een nieuw inspectie
punt op de lijst.
Doordat de wind aanhoudend sterk blijft schieten we wel op
en moeten we de laatste nacht ‘afremmen’ zodat we bij ochtendlicht Sal bereiken.
Het waren geen nachten om rustig buiten te zitten en te
mijmeren over de reis, het leven op zee en de prachtige sterren. Het was
voortdurend bezig zijn jezelf rust te gunnen na het uitvoeren van de diverse
taken op gebied van navigatie, scheepvaart, communicatie met de SSB zender en
de computer en alles heel houden. Iets doen onder deze omstandigheden kost nu
eenmaal meer tijd en inspanning. Gelukkig was er weinig scheepvaart op deze
route zodat we ons soms op een uurtje Netflix trakteerden.
Oversteek La Grasiosa-Tenerife,
Korte oversteek van een nacht, maar wel moeten we hier door
de zogenoemde acceleratie zones heen, sterke winden die je dus niet echt in de
gribfiles terugvindt. Het begin gaat goed, de Watt&Sea doet het weer naar
behoren, er zat een schroefje los in de connector. We zeilen rustig de nacht
door.
De volgende dag turen we naar de golven of we de acceleratie
zone herkennen in het water, die zien we pas als we er middenin zitten. Het
zijn niet bepaald IJsselmeer golven, maar serieuze jongens. Omdat ze van
achteren komen surfen we er wel lekker vanaf. Op een zeker punt zie ik de
snelheidsmeter uitschieten naar 15 knopen, een absolute top die we met deze
boot ooit gehaald hebben. De windmeter geeft regelmatig uitschieters van 34 kn
aan, de gribfiles die ik vooraf geraadpleegd had gaf uitschieters van 28 aan.
We gaan wel lekker snel en komen in de loop van de middag in Las Galletas aan.
Oversteek
Madeira, La Grasiosa, september 2019
Deze oversteek is betrekkelijk kort, 2 a 3 dagen. Om ook
hier bij daglicht aan te komen maak ik een planning en we besluiten aan het
eind van de dag te vertrekken.de oversteek is vrij rustig, de wind en de golven
komen wel een beetje van opzij maar het is prima te doen. Wel hebben we een
probleem met de Watt&Sea, het maakt een brommend geluid en genereert weinig
stroom. Omdat ik vermoed dat het een mechanisch probleem is wil ik hem onderweg
even omhooghalen, dan is in elk geval het vervelende geluid eruit. (link
film defecte Watt&Sea) Ik maak mij met een lifeline goed vast en Yolanda houdt mij ook nog vast
als ik onder volle zeegang gekield op het zwemplatform ga. Bij het loshalen van
de aansluitstekker is echter het brommend geluid direct weg?? Geen mechanisch
probleem dus. Via de SSB zender lukt het mij een mail te sturen naar de
producent in Frankrijk, ze reageren vrijwel direct en geven aan dat het
contactprobleem is in de aansluiting, hierdoor ‘denkt’ de hydrogenerator dat de
accu leeg is en probeert met alle macht deze vol te krijgen, wat dus niet lukt.
Klusje dus voor in La Grasiosa.
Verder gaat alles naar wensen na de tweede nacht komen we in
de ochtend aan.
September,
Madeira,
Yolanda gaat een paar dagen naar Nederland, ik blijf hier om
voor onderhoud aan de boot en wat reparaties op te pakken.
Allereerst moet het schavielen van de reeflijn; in de
ankerbak opgelost worden. Omdat de lijn zowel tegen de onderkant van de trommel
als tegen een verstevigingsrib van de ankerbak schavielt besluit ik een blok te
monteren die de lijn naar beneden trekt, als ook een stuk beschermingsslang te
lamineren tegen de verstevigingsrib. Of dit afdoende zal zijn zal de praktijk
moeten uitwijzen, testen in de haven gaat niet lukken. Een andere klus is het
monteren van de externe antenne voor de Irridium Go satelliettelefoon, daarvoor
moet ik een gat boren in de boeg, dat doe ik niet al te graag in zo’n mooie
boot. Hoewel de huid vrij dik is lukt dit en kan de antennekabel door de boot
getrokken worden, een kruip-door-sluip-door klus. De kabel is van een vaste
lengte en net lang genoeg om bij de kaarten tafel uit te komen. Ook de werking
van de satelliettelefoon en dus van de antennekabel kan niet uitgetest worden
omdat je daarvoor een werkende sim kaart nodig hebt. Dat abonnement gaan we pas
voor de Atlantische oversteek aanschaffen.
Verder zijn er nog diverse kleine klussen zoals schroeven
van ladekasten die loszitten aandraaien, bevestiging van de giek-neerhouder
vastzetten, deze waren ook wat losgekomen, lijnen wassen/ontzouten, vuilwatertanks
schoonmaken etc.
Doordat ik redelijk Wifi ontvangst op de boot heb ga ik mij
ook verder buigen op het Ge2kap computer programma, dit is een programma
waarbij je een satellietbeeld van Google Earth over een zeekaart kan leggen
(gekalibreerde overlay). Dit is van nut omdat de werkelijk positie van sommige
eilanden en atollen af kan wijken van de bestaande zeekaarten, met riffen en
dergelijke ondieptes is het dan handig om de zeekaarten met de werkelijkheid
van de satellietbeelden te analyseren. Het is best wel een gecompliceerd
programma temeer er een nieuwere versie is, maar het lukt weliswaar met behulp
van de ontwikkelaar die voor hulpvragen beschikbaar is. Een probleem dat ik
zelf niet kan oplossen is de buitenboordmotoren, op de ankerplek in Port Santo
brak er iets in het staartstuk waardoor de schroef niet meer draait. Dit
probleem werd veroorzaakt doordat de carburateur niet goed af te stellen was en
de schroef soms met een grote klap in een hoog toerental ingeschakeld werd. We
vinden een reparateur maar die is er wel erg langzaam mee. Uiteindelijk kan hij
wel de breuk herstellen, maar de oorzaak in de carburateur niet oplossen. We
kunnen de motor wel gebruiken maar die moeten we dan starten in de
vooruit-stand, lastig dus maar voor nu werkt het even.
Oversteek Porto Santo-Madeira
Een kleine oversteek
Oversteek Faro-Porto Santo.
Een oversteek van een paar dagen, dat is nog een beetje te
plannen met het QTVLM programma. Om proberen bij daglicht aan te komen en het
juiste tij bij het uitvaren te hebben vertrekken we in de loop van de ochtend.
Zoals verwacht staat er het eerste stuk weinig wind en varen we op de motor. In
de loop van de dag steekt de wind op en kunnen we zeilen. Omdat de wind steeds
wat sterker aantrekt reven we het grootzeil tot het 2e rif en rollen we het
voorzeil wat in. In de loop van de nacht
breekt echter de reeflijn van het voorzeil en rolt die helemaal uit. Dat kan ik
dan even niet herstellen, gelukkig hebben we nog een derde rif die we kunnen
zetten zodat we niet teveel zeil hebben staan.
Ook de golven bouwen meer op en slaan zelfs over het dek
doordat er wat kruisgolven staan, de kracht is zo sterk dat het bijbootje dat
op het dek vastgesjord is bijna in het gangboord gedrukt wordt. Dat is dus geen
goed idee om die tijdens een grote oversteek daar te hebben, voor nu kan ik het
nog even weer terug op zijn plek krijgen maar bij volgende tochten gaan we die
binnen in de achterhut stouwen.
Als twee dagen later de wind wat minder is kan ik de
reeflijn weer functioneel krijgen, de lijn is nog net lang genoeg om hem om de
trommel te krijgen, slag voor slag moet ik de lijn om de trommel werken, het is
nu even te lastig om het voorzeil naar beneden te halen om dan de lijn opnieuw
op de trommel te draaien.
De overtocht verloopt verder prima, we komen nog net bij
daglicht aan, omdat de windstilte de eerste dag langer aanhield dan gedacht
hebben we in de planning daar wat tijd verloren.
Augustus 2019 Portugal
Leixos; Het voorfilter van de watermaker lekt. De laatste
tijd zijn we de watermaker vaker gaan gebruiken omdat we grotendeels voor anker
lagen in plaats van in een jachthaven. In begin lekte het een beetje maar het
wordt wel erg veel, om het kwartier moeten we het lekbakje legen. Ik heb het
filterhuis al menigmaal uit elkaar gehaald, o-ringen ingevet, strakker dan wel
wat los aangedraaid maar niets hielp. Contact gezocht met Rob Wink, de
leverancier, deze blijkt inmiddels zijn winkel verkocht te hebben aan cirkel
bv. Zij zijn zeer behulpzaam en zeggen toe het filter te willen omruilen voor
een nieuwe. Vraag is nog wel even hoe en waar, ik voel erg weinig voor het te
laten opsturen, dat komt vaak niet of zeer laat aan. We wachten het even af.
Het volgende traject is naar Cascais, hier moeten we weer
een kaap ronden. De kusten zijn hier berucht, Er kan een harde noordoostenwind
staan, de Nortada genaamd, het kan ook mistig zijn en dan zijn er de kapen
waarbij de wind ineens zeer hard kan aantrekken. Het probleem is dat deze
lokale effecten vaak niet terug te vinden zijn in de gribfiles. We waren al
rond Kaap Finistère gegaan in Spanje, die verliep erg rustig.
De tocht naar Cacais is een lange met een nacht doorzeilen
en dan die kaap op het einde. De tocht verloopt erg rustig, we moeten zelfs
veel op de motor varen. Bij de kaap gekomen gaat toch de wind snel en stevig
aantrekken, met uitschieters naar de 25 knopen, we varen onder vol tuigen even
snel reven met de wind zo van achteren trekt me niet, ik probeer het nog even,
de boot houdt het wel maar echt fijn voelen we ons er niet bij. Omdat de
ankerbaai dichtbij is besluiten we al het zeil maar weg te halen en op de motor
door te gaan. Het lukt wel maar echt prettig en gecontroleerd gaat het niet.
Voortaan dan toch maar eerst een zeil te minderen en eventueel weer meer bij te
zetten als het dan toch meevalt
Mei 2019 Overtocht van Brest naar La Coruña.
Wij zijn op onze eerste grote oversteek, de beruchte Golf
van Biskaje.
We hebben wel eens vaker meerdaagse tochten gemaakt, maar
deze is toch wel spannender. Op eerdere tochten was er altijd wel een kust in
de buurt, nu is die verder weg en daarnaast is Biskaje wel weer een uitdaging.
We hebben een goed weergaatje uit gezocht en zodanig gepland
dat we met daglicht aan zullen komen. Om dit te plannen maak ik in de
voorbereiding gebruik van XY-grib gribfiles en het QTVLM routering programma.
Ik gebruik dit indicatief en volg niet de aanbevolen waypoints, ik wil geen
slaaf van de elektronica worden, er moet nog wel wat vrijheid voor eigen
handelen in blijven. Ik volg de aangegeven route en weet wat me onderweg
ongeveer te wachten staat. Onderweg gebruik ik voor deze overtocht de
weersverwachting op de Navtex berichten. De SSB-radio heb ik nog niet echt
uitgeprobeerd en ook nog niet op de laptop aangesloten dus gribfiles
binnenhalen lukt nog niet. Daar heb ik de tijd nog niet voor genomen. De
satelliettelefoon is ook nog niet aangesloten. Voor zo’n betrekkelijke korte
oversteek gaan we geen duur abonnement nemen. Dus nu maar hopen dat het weer
zich aan de verwachtingen houdt om met Henk Huizinga te spreken.
Verder werkt alles zoals het hoort. De saildrive doet het
weer goed, de reparatie in Brest was vakkundig uitgevoerd, uiteindelijk blijkt
het defecte onderdeel door een gemodificeerd type te zijn vervangen, Yanmar
geeft dus impliciet toe dat het onderdeel niet deugde! We hebben tegelijk maar
een kleine onderhoudsbeurt aan de motor gegeven. Voor deze overtocht hebben we
ook de Watt&Sea hydrogenerator opgehangen en aangesloten. Met voldoende
snelheid door het water blijven de accu’s op peil. De Watt&Sea is
wegneembaar omdat het anders een sta in de weg is, vooral bij het gebruik van
de bijboot. Ook in havens wil je niet dat een andere boot er tegenaan vaart.
Tijdens de nacht stak er flinke wind op en had ik het
voorzeil met de reeflijn wat ingerold, een paar uur later brak de lijn en rolde
het voorzeil vol uit. Midden in de nacht het voorzeil naar beneden halen is
niet echt een simpele zaak daarom hebben we het derde rif in het grootzeil
gestoken. Die hadden we nog niet eerder gebruikt, het werkt prima we hebben nu
ook weer een goede balans in de zeilvoering en de boot.
Toch wilde ik dit oplossen voor we de haven zouden aanlopen.
De volgende dag stond er minder wind dus maar aan de slag gegaan. Er bleek nog
net voldoende lijn te zijn om de reeflijn met de hand de lijn om de trommel te
rollen, wel nog met een tweede schaviel plek in. Dit is al de tweede reeflijn
die doorschavielt met een ingerold zeil. Klusje voor in La Coruna.
Na een windstille dag trekt de wind nu aan vanuit het
oosten, terwijl er nog een swell staat uit het westen, door de onregelmatigheid
van de golven in sterkte en richting schommelt de boot alsof we in een
wasmachine zitten. Die windshift had ik in de voorbereiding wel gezien, maar de
golfbewegingen niet. Leermoment dus, ook de golfbewegingen kun je uit de
gribfiles halen. Niet dat het wat uitgemaakt zou hebben als ik het van tevoren
geweten had, we waren toch wel vertrokken, maar dan weet je wat je te wachten
staat.
Het was tot nu toe een rustige overtocht maar nu slaan de
golven over de boot, de wacht buiten in de kuip uitzitten is geen feestje, we
blijven grotendeels binnen, maar houden de buitenboel wel goed in de gaten.
Spanje komt op het scherm in zicht, ’s morgenvroeg probeer
ik de fm radio en ontvang Spaanse muziek, feest aan boord! Onze eerste échte
oversteek hebben we gehaald, wat tegen zit vergeten we snel, we hebben er zelfs
van genoten. Onze Windsong heeft het fantastisch gedaan. Dit smaakt naar meer!
Mei 2019 Overtocht
van Dartmouth naar Brest.
Alles is rustig aan boord, ik draai een langere wacht omdat
Yolanda wat last heeft van zeeziekte.
De boot vaart zichzelf, de zeilen zijn goed getrimd zodat de
stuurautomaat niet zoveel hoeft te corrigeren. Om stroom te besparen heb ik het
reactieniveau van de stuurautomaat teruggeschroefd zodat die ook niet telkens
staat te draaien. Naast stroom besparing geeft dat ook een rustiger
stuurkarakter en minder lawaai in de achterhut wat weer prettig is als je ligt
te slapen.
Dit is de eerste nacht die we doorvaren sinds we vertrokken
zijn. ’s Nachts doorvaren heeft een andere dimensie dan dagtochten. De wereld
is kleiner, ineens zie je weer sterren, het kielzog trekt een prachtig spoor
van “sterren” vanwege de fosforescerende werking van de algen. Ik vul de tijd
met regelmatig uitkijken over zee, dit is nog wel een druk vaargebied. Ook kijk
ik regelmatig op het navigatiescherm, deze geeft de AIS positie andere
scheepvaart in de buurt weer. Deze nacht is het rustig, er is niets in de
buurt. Verder vul ik mijn tijd door urenlang over de zee te staren. Rust!!
De afgelopen maanden en zelfs jaren waren zeer druk en
hectisch. Een grote reis begin je niet zomaar. Onze Windsong aanpassen van
weekend/vakantiezeiler naar een zeilend huis is nog best wel een klus. Een
watermaker inbouwen (link filmpje watermaker, )
kotterstag aanbrengen, Kort-golf zender
(SSB) inbouwen en achterstag-antenne met aarding aanbrengen, ander en groter en
zwaarder anker aanbrengen, deze paste natuurlijk niet direct. Voor de extra
stroom behoefte meer zonnepanelen monteren, Watt@Sea hydrogenerator aan het
zwemplatform monteren met de nodige bekabeling enz. Daarnaast moet er een heel
leven worden afgebroken; baan opzeggen, huizen en opslag huisraad regelen,
abonnementen en andere
Verplichtingen opzeggen en uiteraard afscheid nemen van
familie en vrienden.
De grootste stap is het daadwerkelijk losgooien van de landvasten
en de zee op, eigenlijk viel dat nog wel mee, we waren er inmiddels wel aan
toe! Maar er zal nog heel wat water onder de kiel doorgaan voor we echt
omgeschakeld zijn naar ons nieuwe leven. We hebben ons voorgenomen geen strakke
plannen te maken, we hebben letterlijk alle tijd van de wereld en nog niet echt
een idee hoe het allemaal zal gaan. Zeker is wel dat we naar Spanje gaan, dus
Biskaje over. Zo lang we het nog leuk vonden gaan we verder, hoe ver, we zien
dat wel!
Nu eerst naar Brest voor een reparatie aan de Yanmar Saildrive, de koppeling pakt niet direct in de
vooruitgang. Dit is probleem hebben we al eerder gehad, toen kon de cone
gepolijst worden, het probleem deed zich al na twee jaar voor, Yanmar wilde na
veel aandrang nog net het arbeidsloon onder coulance vergoeden, slechte zaak
van Yanmar, het onderdeel is gewoon niet goed. Nu moet die vervangen worden, de
Engelse dealers wilden dat alleen doen met de boot uit het water en over een
lange tijd. Wij zouden 2-3 weken elders moeten overnachten. Geen optie dus, een
Franse dealer in Brest gebeld, die kon het direct oplossen en de boot hoefde
niet uit het water. Hij klonk zeer kundig en wij waren direct overtuigd.
Inmiddels komt de zon op in het oosten, het uitzicht over de
zee om mij heen wordt weer ruimer; “Here comes the sun ... and I say, its
allright”
\Reis 2015, Engelse zuidkust, Kanaaleilanden, Wight, Frankrijk en België.
Al bij vertrek waren de overheersende winden
zuidwest en wisselend matig tot hard. In verloop van de tijd werd het beter
maar was er sprake van wispelturige weersomstandigheden.
Zaterdag gingen we aan boord met als plan dit jaar
eens naar zuidoost Ierland te gaan. De voorspellingen bij vertrek waren niet
geweldig maar waarschijnlijk zou het wel beter worden. Zondag was geen slecht
weer maar wel een harde zuidwester, dus geen goed idee om al direct het
Marsdiep uit te gaan. We hebben dus maar een rustdag genomen om van de
werkstress terug te schakelen naar het vakantieritme. We hebben heerlijk langs
het wad gefietst.
De dag daarop zijn we uitgevaren, er zat een
windgaatje en konden daarvan gebruik maken om een stukje naar het zuiden
te gaan, we meren af in IJmuiden. Vervolgens draaide de wind weer zuidwest
zodat we er maar een dagje IJmuiden eraan vast geknoopt hebben.
De voorspelling voor de volgende dag was zuidwest
met een overtrekkend trog over Zeeland waarna de wind noordwest zou draaien,
ideaal voor ons! Het eerste stuk hakkend tegen de wind in was niet echt
prettig. Ter hoogte van Scheveningen zijn we overstag gegaan en richting
Engeland gegaan, het trog kwam inderdaad voorbij en in de avond draaide de wind
noordwest. Met een lekker gangetje zakten we af langs de Engelse oostkust. In
de nacht nam de wind verder af en moest de motor bij. Dit gaf wel de
mogelijkheid voor een heerlijk Engels ontbijt ter hoogte van Dover.
Het genot was van korte duur, de wind kwam weer
terug, wederom zuidwest en stevig. Inmiddels ging de stroom ook tegen staan. We
deden er een dag 18 uur over om voorbij Beachy Head te komen, maar daarmee werd
de wind ook gunstiger en konden we weer rustig de nacht in. We twijfelden nog
om Eastbourne aan te lopen, de Thai lokte; toch maar niet gedaan. Er zat een
weersverandering aan te komen met zeer harde wind, en als je een paar dagen
verwaaid wil liggen dan beter in Cowes dan in Eastbourne of Brighton. De
volgende ochtend liepen we Cowes aan, we konden nog een mooi plekje vinden in
de jachthaven aan de oostoever, so far so good!
De komende dagen lagen we verwaaid in Cowes, het
zeilers paradijs van Engeland. We konden ons vergapen aan al die prachtige
zeiljachten, klassiek en supermodern. Hoewel de Cowes week nog niet
gestart was het toch druk met allerlei evenementen. Ondanks dat er veel vanwege
de wind afgelast was, zelfs de America's Cup toch nog veel te zien op het
water.
Uiteraard ook mooie uitstapjes gemaakt en genoten,
In elke haven hebben we een favoriet restaurant, hier is het Tonio's, waar weer
als weer eens na een bui als verzopen katten binnen katten binnenkwamen toch
hartelijk welkom geheten werden.
De periode dat we hier bleven werd toch wel wat
lang met 5 dagen, de ene trog volgde de andere op. Toch leek er een windgaatje
zich aan te dienen met aanvankelijk een zuidwester die later noordwest zou
draaien en af zou nemen, we waagden het erop. Bij het uitvaren van de Solent
genoten van de super jachten die bezig waren met een rondje Wight. We konden
genoeg foto's maken voor onze eigen versie van de 'Beken' kalender.
Met deze beelden op ons netvlies verlaten wij de
Solent, op naar het westen.
Het bleef onstuimig met forse tegenwind, de wind
draaide maar niet wat ons deed besluiten om Weymouth aan te lopen, eenmaal
binnen leek het plots weer zomer en konden we s ‘avonds buiten eten.
Zoals gezegd in elke haven een favoriet restaurant
hier werd dat The Red Lion, met een geweldige Fish and Ships van gigantisch
formaat.
De volgende dag dan maar verder, en wel naar
Dartmouth, sinds lange tijd was het mooi weer. Wel even oppassen met de sterke
en gevaarlijke stroming rond Portland Bill, dus met een ruime bocht erom heen.
De wind liet het alleen in de loop van de dag wel
weer afweten, dus deels gezeild deels op motorkracht. Vlak voor de ingang van
Dartmouth werden we opgeroepen door de Falmouth kustwacht. Er was in de regio
waar wij voeren een klein drijfend object waargenomen. De kustwacht had ons
dankzij het AIS-systeem in het vizier en omdat wij er dichtbij waren was de
vraag of we konden zien of het misschien een klein bootje was dat op drift
geslagen was. Wij konden echter niets zien, er meldde zich een andere boot die
nog dichter in de buurt was en die nam het over. Je wordt dus goed in de gaten
gehouden, dit bleek de volgende dag nog meer toen wij tijdens een 'coastal
walk' langs een kustbewakingsstation liepen en een praatje gingen maken. Er
blijkt dus een vrijwillige organisatie te zijn die diverse stations langs de
kust heeft die de scheepvaart bewegingen in de gaten houdt. Wij waren ook
gespot en in hun logboek opgenomen, Windsong Dutch sailing yacht with 2 persons
on board heading west!!
Wij vroegen nog even naar het incident van die dag
daarvoor, volgens hun was het een koelkast die van de kliffen gegooid was?!
In elk geval geen mensen vermist in een klein bootje.
Het was verder weer fijn om op de Dart rivier te
zijn, zeker nu het ook prachtig weer was. Ook kwamen we de Anahita tegen uit
Medemblik, die waren we een aantal jaren eerder ook al in Engeland tegen
gekomen. In Nederland lig je bijna naast elkaar en kom je elkaar nooit tegen,
en in het buitenland regelmatig!
Vervolgens stonden we voor de keuze verder richting
west of in deze omgeving blijven. De voorspelling voor het gebied west was veel
wind zuidwest, meer naar het oosten leek meer stabieler. Omdat Ierland toch al
niet meer echt realistisch was hebben we besloten om richting de Kanaaleilanden
te gaan. Voor anker bij Sark hebben we al eerder gedaan maar wilden we graag
nog een keer doen. Dus op naar Sark, het was een fijne tocht, bij aankomst
draaide de stroming, en daar moet je hier goed rekening mee houden, dus maar om
Guernsey heen gevaren. Dit lijkt een omweg maar door de kenterende stroming
ging het lekker snel. 's Avonds voor anker in een rustig baaitje en lekker aan
dek gegeten en genoten van de zonsondergang.
Na een rustige dag met een korte wandeling op Sark
zijn we de volgende dag overgestoken naar Guernsey. De windvoorspelling voor de
komende dagen was niet gunstig om te ankeren bij de eilanden De drempel bij de
haven van Guernsey blijft toch een bijzondere gewaarwording vanwege het hoge
verval.
Verder weer mooie wandelingen gemaakt op dit mooie
eiland, en vervolgens voor een korte stop door naar Alderney.
Op Alderney was het Alderney week, maar het was na
5-en en er was bijna niets meer te doen. Op een paar Ieren na die optraden en
niet van het podium af te slaan waren omdat ze telkens te drinken kregen vanuit
het publiek!
De volgende ochtend tijdens het ontbijt besloten we
maar over te steken naar Wheymouth, die dag zou het nog een beetje waaien, die
dag daar niets meer. Uiteindelijk zijn we ook gekomen om te zeilen. Het werd de
mooiste tocht van de hele vakantie en we noteerde zelfs een nieuwe topsnelheid
van 9,7kn door het water met een beetje tegenstroom en zonder genaker! En daar
doen we het toch voor, wat een fantastisch schip is het toch!! Toen we
Wheymouth aankwamen werden we verrast door zeiljacht Jester, onze overburen uit
Den Oever, en opnieuw de Annahita uit Medemblik, anders zie en spreek je ze
nooit!!
De volgende dag was het fantastisch weer en
inderdaad geen wind, dus besloten we een het schiereiland Portland eens rond te
wandelen. Het was weer een mooi stukje Jurrasic coast waar deze kust bekend om
staat en ons nooit verveeld. Ook hier weer bijzonder steensoorten, onder andere
is van dit Portland stone de hele Westminster Abbey van gebouwd.
Na dit iets uitgebreidere bezoek van Portland en
Weymouth, zijn we weer richting noordwest vertrokken; de tocht naar Wight langs
de mooie zuidkust was relaxt. In Falmouth hebben we nog een tussenstop
gemaakt.
De tocht vanaf Falmouth naar Brighton was op de
laatste dag van de Cowes week, dat hebben we geweten, hat leek wel of ze nog
eens alle zeilklassen lieten racen. Wij moesten er dwars doorheen, dat gaf wel
wat spanning, maar toch ook wel veel genoten van alles dat voorbij kwam.
Vanwege de windverwachting zijn we vanuit Brighton
overgestoken naar Boulogne, de overtocht was rustig, hoewel we op het laatste
stuk ge-enterd zijn door de Franse douane. Een actie op zee die wel
driekwartier in beslag nam, het hele schip moest van binnen en buiten
onderzocht worden. Op zich waren het vriendelijke mensen, maar toch zit je hier
niet op te wachten.
Ze wilden nog net niet de vuilwatertank
inspecteren!
Vervolgens door naar Oostende om de harde tegenwind
uit te zitten en daarna weer naar IJmuiden waar we nog even naast de Brunel
kwamen te liggen.
De laatste tocht van IJmuiden naar Den Oever was
weer een fantastische snelle tocht, we waren net op tijd terug voor het einde
van de vakantie. Uiteraard werd deze reis weer afgesloten met een heerlijk
diner in De Dikke Bries!!
Den Oever Augustus 2015
Zondag 20 juli, 2014. Het is mooi weer, een lichte
noordelijke wind en redelijk gunstig tij om vanuit Den Oever het Marsdiep uit
te gaan de Noordzee op. De windvoorspellingen voor de komende periode zijn
gunstig om richting de Scillys te gaan. Met de tanks afgetanked en voldoende
proviand om het een aantal dagen op zee uit te zingen, verlaten we opgetogen onze
thuishaven. De sluisdeuren staan open en we kunnen er gelijk doorheen. Omdat op
het Wad de wind nog tamelijk zwak is varen we op de motor tot voorbij Den
Helder.
Eenmaal op het Schulpengat kan de motor uit, we zeilen weer
lekker op zee met een mooie tocht voor de boeg.
Als ik het logboek weer bijwerk kijk ik de accu-conditiemeter.
Tot mijn schrik zie ik dat ondanks het varen op de motor de accucapaciteit heeft
afgenomen. We starten de motor weer en zien dat er dus niet bijgeladen wordt!
Wat nu te doen, zo kunnen we geen meerdaagse tocht maken. We blijven wat
dichter onder de kust varen en ik bel Arjan de Boer, gelukkig neemt hij op.
Naar wat tips en metingen komen we tot de conclusie dat er een relais niet
werkt en dat hij die de volgende dag in IJmuiden kan komen vervangen.
Wij wijken dus uit naar IJmuiden en Arjan komt de volgende
ochtend het relais vervangen. Alles werkt nu weer, wat een geweldige service
van Arjan en de Winner werf.
Nu kunnen we alsnog uitvaren. De reis verloopt lekker, het
weer is fantastisch, soms valt wel de wind weg maar dan kunnen we wel de accu’s
weer wat bijladen en zelfs een verfrissende douche pakken. We komen weer lekker
in ons ritme en zo zien we de hele Engelse zuidkust aan ons voorbijtrekken.
Wight laten we dit keer aan stuurboord, in de nacht varen we daar voorbij, het
is wel wat druk met grote scheepvaart die dan plotseling een bocht maken om op
de Solent te komen. De volgende dag wordt de rust ‘verstoord’ door een groep
dolfijnen die voorbij trekken, een paar brutale apen melden zich bij ons ter
hoogte van de kuip. Wij pakken onze camera en lopen naar het voordek en zien ze
in onze boeggolf spelen, hier hadden we al lang naar uitgezien en het is
werkelijk fantastisch om ze zo van dichtbij te zien naast en onder de boot. Je
kunt ze zelfs in de ogen kijken! Als de voorstelling voorbij is gaan we wat
eten en met een prachtige zonsondergang de nacht weer in. Deze dag kan niet
meer stuk! De volgende dag willen we Falmouth inlopen en omdat we dat bij
daglicht willen doen moeten we wat snelheid inhouden. Om 8.30 uur maken we vast
aan een mooring, en ondanks dat we drie dagen doorgevaren hebben zijn we goed
fit om de hele dag hier rond te kijken en nog wat kaarten, en pilots van de
Scillys te kopen. Lokaal heb je dan toch de meeste keuze, bovendien zijn de
locals het best geïnformeerd en krijgen we nog wat tips mee over mooie
ankerplekken.
De volgende ochtend gaan we dus weer op pad naar de Scillys,
wat in een dagtocht te bezeilen is. Heel langzaam gaan we nu al een beetje de
oceaan op en eenmaal voorbij Wolfsrock, de vuurtoren op een venijnige rots, zien we de eilanden liggen. Hier hebben we al
vele jaren naar uitgekeken. Door de noordelijke wind kunnen we ankeren in Port
Cressa, de zuidelijke baai van St Mary’s. We kunnen achteraan aansluiten in de baai,
waardoor we een fantastisch uitzicht hebben over de oceaan met ons wijntje en
kaasje.
Naast ons ligt Warber van Anje Valk zij gaat de volgende dag
al terug, maar heeft nog wat goede tips. De volgende dagen varen we rond de
eilanden en doen vele baaien met mooie ankerplekken aan. We maken even zo mooie
wandelingen op deze subtropische eilanden met een prachtige vegetatie en
bijzondere rotsformaties. Op het eiland Tresco bezoeken we de prachtige Abbey
Gardens met tropische planten en bomen vanuit de hele wereld.
De eilanden zijn wel allemaal wat dicht bij elkaar en we
kunnen de verleiding niet weerstaan een stukje de oceaan op te varen tot
voorbij de beroemde Bishops Rock, hopend op dolfijnen. We zien in de verte wel
weer een groep voorbij springen maar helaas komen ze niet bij de boot.
Na een korte week liggen we voor anker in de baai bij St
Agnes, hier willen we nog een dag blijven alvorens we terug gaan naar Falmouth.
Het is wat krap in de baai, naast ons ligt een Franse boot hij wil het anker
lichten en uitvaren, maar het anker zit vast. De schipper doet een duikpak aan
en duikt naar het anker, het blijkt achter een elektriciteitskabel vast te
zitten. Omdat wij moeten verleggen en geen zin hebben in ook zo’n actie
besluiten wij ook maar te vertrekken, per slot gaat het weer gaat toch omslaan.
We houden nog wat te goed om een volgende keer te bezoeken. We zeilen weer
terug naar Falmouth, gewoon omdat we die leuke havenplaats niet kunnen en
willen weerstaan. Het is een overtocht met redelijk veel wind, maar vooral met veel
regen. Drijfnat komen we s ‘avonds weer aan in Falmouth, bijna aan onze “eigen”
mooring, maar de volgende dag is het toch weer mooi weer, en we kunnen een
mooie wandeling langs de rivier, via Penryn, door en droge bedding, naar
Flushing (juist ja, de vestigingssplek van nederlanders).
De volgende dag willen we door naar Lezardrieux/Bretagne, en
om hier bij daglicht en gunstig tij aan te komen vertrekken we pas in die
middag. Na een mooie overtocht komen we de volgende ochtend aan bij het
aanlooppunt van de rivier naar Lezardrieux maar om een of andere reden trekt
het ons niet. We raadplegen de kaart en de stroomkaarten en besluiten door te
gaan naar de Kanaaleilanden, waar we in de loop van de middag aankomen. We
roepen de havenmeester van Guernsey op. We zouden nog geruime tijd moeten
wachten om naar binnen te kunnen over de
drempel, die voor de haveningang ligt. Het blijkt daarnaast erg druk te zijn,
en er was geen directe ligplaats voor een boot met onze diepgang. Plannen dan
maar veranderd: we zien we een prachtig ankerbaaitje, met mooi zandstrand, bij
het eiland Herm. De keuze is snel
gemaakt, en even later wandelen we over dit leuke rustieke eilandje, en als ‘s avonds de strandgasten verdwenen zijn met
de laatste motorboot, hebben we uitzicht
over een prachtig, bijna Caraibisch aandoend, ankerbaaitje.
Vervolgens ankeren we de volgende dag nog even bij Sark, waar
het erg druk is, en na de lunch halen we
ons anker weer op, hijsen de zeilen, vertrekken richting Alderney, ook altijd
weer leuk. We zeilen dit keer dicht langs Les Etac, waar duizenden Jan van
Genten hun nesten hebben, het is er lawaaiig en het stinkt er enorm maar het is
wel indrukwekkend.
We zijn inmiddels twee en een halve week onderweg en moeten
een planning maken voor de terugreis. We besluiten weer over te steken naar
Yarmouth op Wight. De oversteek is prachtig ;vele Jan van Genten vliegen langs
en over de boot heen, wat een indrukwekkende vogels zijn het toch. In de loop
van de middag worden we met het tij mee de Solent in getrokken, het is toch
weer bijzonder zo langs de shingles-banken te varen, het water is er altijd
onrustig als het hard stroomt. Je moet hier goed sturen, de stroom verzet je al
snel, je moet goed sturen om binnen de boeien te blijven. Sinds ons vertrek is
dit de eerste keer dat we weer aan een steiger liggen ,wat dan wel weer comfortabel
is: na het eten in de pub hoeven we niet terug naar de boot te roeien! We
liggen opgestapeld naast een fransman, die uitgebreid onze boot bewonderde (en
ook veel van Winners wist) en worden ‘s avonds gestoord door boten die langszij
komen, dat dan weer wel!
De volgende dag maken we een bustocht naar St Catharines
point van waar we een ‘coastal walk’ maken naar Ventnor, ook zo’n onbekende
parel op Wight. Omdat het laag ligt in de luwte van de noordelijke winden, is
het ook hier subtropisch van karakter, dus een mooie vegetatie. Het gebied heet
under-cliff. Omdat het hier ook tamelijk rustig is, vind je hier ook vele mooie
landhuizen. Helaas gaat het weer nu echt omslaan, dus komen we drijfnat terug
op de boot, terwijl de bushalte naast de haven is…
Bovendien: er is zwaar weer op til (8-9 bft) en we besluiten
alvast richting Brighton te gaan., in de wetenschap dat we hier wel een aantal
dagen zullen moeten blijven liggen. Ook hier liggen we gestapeld; door
bouw-werkzaamheden naast de haven is de haven wat aan het verzanden waardoor we
vooraan moeten blijven. Die avond gaat het nog goed wat betreft de wind, maar
de volgende dag steekt de wind pas echt op, het gaat er zo tekeer dat we die
dag op de boot blijven, om alles in de gaten te houden, bijbootje weghalen,
zeilen goed vast, huik vastzetten, veel fenders, lijnen naar buurboot verstevigen, etc Die avond zitten wij ‘rustig’ een boek te
lezen, plotseling worden we door een flinke klap opgeschrikt. Er kwam nog een
boot de haven binnen, de schipper houdt het niet meer onder controle, zijn
bemanning was angstig, en dreunt met hare klap met zijn 46ft-er tegen onze
boot, we houden er een flinke diepe kras aan over. Als hij twee dagen later
wegvaart, gaat het ook niet vlekkeloos. De achterkant van zijn bijboot die in
de davits hangt speelt gitaar met onze scepters als hij in een grote bocht met
aanlandige wind bij ons weg probeert te draaien. Deze acties hadden voorkomen
kunnen worden, je vraagt je vaak af waarom sommige schippers niet wat meer
aandacht steken aan het manoeuvreren op de motor! Wij hebben nu weer schade aan
onze mooie boot.
Na drie dagen in Brighton ( en wandelingen naar de pier,
langs de kliffen, in het oude stadshart van Brighton) is de wind wat afgezwakt
naar 20-25 kn, en besluiten wij in een ruk terug te gaan naar IJmuiden. Jammer
van Eastbourne en de Paulusweken in
Oostende (bewaren we voor een volgende keer…).
Met de vaart van een sneltrein (en toch is het met onze
Windsong) gaan we weer voorbij de Engelse kust, de wind komt recht van achteren,
waardoor we afkruisen, omdat het nogal smal is bij Dover, druk met de
veerdiensten, en voor we het weten zitten we in de TSS vaarroute. We willen
liever geen boete oplopen, en maken een manoeuvre rechtsomkeert terug naar de
kust. Een bevriende schipper die ons thuis volgt op de AIS-site, ziet deze
actie en stuurt een SMS “Waar ben je mee bezig, is er iets mis.” Je hebt ook
nergens rust meer!
Er volgen nog wat buien en mooie regenbogen. Ook de stroom
hebben we vanuit Brighton al mee, pas voorbij Margate gaat die kenteren, maar
inmiddels hebben we al een flinke afstand afgelegd, en na een eenvoudige maaltijd
gaan we de nacht in. Het blijft flink doorwaaien en in het donker lijkt het net
alsof je tweemaal zo hard gaat, maar de boot blijft heerlijk comfortabel en de
stuurautomaat doet het fantastisch.
In de loop van de volgende dag met IJmuiden in zicht valt de
wind weg dus het laatste stukje gaat dan de motor weer bij en aan het eind van
de middag lopen we de haven binnen. Ik reken uit dat we op dit traject een
gemiddelde snelheid hebben gehaald van 7.3 kn! Wat een fantastisch schip is het
toch!
De volgende dag maken we de gebruikelijke tocht naar Den
Oever en met het laatste stukje stroom tegen lopen we tegen het eind van de
middag onze thuishaven weer binnen. Uiteraard wordt deze prachtige reis weer
afgesloten in ons favoriete restaurant De Dikke Bries, het was er nog lang
gezellig!
Ad de Kruijf en Yolanda Schippers
Den Oever 17-08-2014
Tocht langs de Zuid-Engelse kust Juli-Augustus 2013 met onze nieuwe Windsong.
Zondag 21 juli zijn wij vertrokken vanuit Den Oever
met mooi weer en een noordoosten wind richting Zuid-West Engeland. Het
thuisfront kon ons op de voet volgen via computer en app dankzij de AIS.
Na circa 48 uur waren we al ter hoogte van Dover, wel
viel af en toe de wind weg zodat we soms moesten motoren. Tussen Dover en
Beachy Head trokken er onweersbuien over, die wij nog maar net voor konden
blijven, we hadden daardoor wel een mooie avond vol lichtflitsen boven
Frankrijk en Engeland.
De volgende dag waren we in de middag bij onze
geliefde Cowes op de Solent. Hier hebben we een nacht in de beroemde Cowes
Yacht Haven doorgebracht. Zeilen op de Solent is altijd weer leuk. We kwamen
het racejacht de Abu Dhabi onder vol tuig tegen en bij het uitvaren van de
Solent zijn de Needles altijd weer spectaculair.
Vervolgens werd weer koers gezet naar het westen.
Het weer was nog steeds prachtig, maar veranderde wel in de nacht, de wind
trok aan tot af en toe 27 knopen, en de zee bouwde ook flink op. Dan blijkt ook
een schip van 12 meter ook een klein bootje. De hele nacht zijn we overigens op
korte afstand gevolgd door een Engels marine schip.
Ik hoor overigens dat andere Nederlandse schepen
die hier varen die zelfde ervaring hebben.
Na die toch wat heftige nacht, de eerste die we op
deze boot meemaakte, bleek Falmouth leek toch even te ver dus stopten we rond
het middaguur in Plymouth. Het heeft een grote natuurlijk haven. Toch zijn we
ook hier de jachthaven in gegaan en zijn we vervolgens Plymouth gaan verkennen.
Plymouth heeft verder veel mogelijkheden om de
rivier op te gaan om verder landinwaarts te ankeren.
Vervolgens zijn we naar alsnog naar Falmouth
vertrokken. Het was mooi zeilweer, en de de kustlijn is er erg mooi.
Aangekomen in Falmouth vonden we nog net een vrije
mooring, De boot lag snel vast en we konden nog lekker van de namiddag
genieten. De bijboot werd opgeblazen en de buitenboord-motor er achter gehangen
we konden naar de wal, helaas deed de toen de motor het niet?! Toen maar op de
boot gebleven. De volgende dag zijn we naar de kant geroeid en gezocht naar
iemand die de motor kon repareren, echter het was zaterdag dus alles was dicht.
Dus maar even naar de dealer in Wieringerwerf gebeld, Die adviseerde de benzine
te vervangen en de carburateur schoon te maken 'dan moet die het zeker weer
doen'. Zogezegd zo gedaan, het viel niet mee op een toch wat schommelende
boot maar het lukte, de motor startte weer. Inmiddels was er een zeilwedstrijd
om ons heen begonnen van klassieke zeiljachten, na hiervan genoten te hebben
zittend op de eerste rij, zijn we naar het aansluitend dorpsfeest in Flushing
geweest. Waar we als Nederlanders bijzonder hartelijk werden verwelkomd omdat
Flushing (Vlissingen)door Nederlanders gesticht was. Het was een groot feest
met een feestelijke optocht. Na nog een paar dagen hier doorgebracht, besloten
we terug te gaan langs de Engelse zuidkust. Een bezoek aan de Scilly eilanden
was vanwege de omstandigheden niet echt goed om te doen.
Eerst volgende stop werd de Fowey river,
Een bijzonder mooie plek, we lagen er prachtig
achter een mooring, helaas kwam er s' nachts toch wel wat zeegang naar binnen
waardoor het wel een onrustige nacht werd. In Fowey staat langs de waterkant
met een enorm groot boegbeeld het huis van Daphne du Mournier, schrijfster van
onder meer Jamiaca Inn. Haar zoon woont er nog.
Vanuit Fowey zijn we door gevaren naar Dartmouth,
ook een rivier met een schitterende ingang.
Hier hebben we geankerd, langs de rivier loopt een
stoomtrein langs de kust en het huis van Agatha Cristie, het station in
Kingswear en de perrons langs de spoorlijn waren dan ook in de Poirot stijl.
Het is een zeer mooie tocht. Bij het eindpunt aangekomen hebben we een stuk
terug gelopen om vervolgens de bus terug te nemen naar Dartmouth.
s' Nachts trok de wind toch weer aan, het anker
begon te krabben, dus in het midden van de nacht om opnieuw te ankeren.
Gelukkig was de Engelse buurman “ John Boat” zo aardig om ons te assisteren bij
het vinden van een nieuwe plek. Die nacht zijn we nog lang op gebleven om te
controleren of het anker wel goed pakte. Dat deed het en dus nog een paar
uurtjes geslapen.
De volgende ochtend op tijd op, het plan is om over
te steken naar Alderney (Kanaaleilanden), het anker zat echter zo goed vast dat
het niet meer los kwam ongeacht alle pogingen. Uiteindelijk moest de
havenmeester met een werkplatform er aan te pas komen om het anker los te
trekken. Het zat echter zo vast dat het uiteindelijk op een schakel brak,
Helaas waren we dus een anker kwijt plus een dag.
Die volgende dag nadat we een nieuw anker gekocht
hadden toch maar overgestoken naar Alderney, een fantastische zeiltocht.
De aankomst op Alderney was toch weer even spannend,
er stond een stevige dwarsstroom en de pier loopt onderwater nog een stuk door
zonder dat je die ziet, maar dankzij de plotter konden we zonder problemen
binnenkomen. Aldeney heeft geen steigers maar moorings en een ankerplaats.
Gelukkig kwam er toen wij binnen kwamen net een mooring vrij. De boot paste net
tussen de andere boten, soms had je wel het gevoel dat we tegen de buren
geblazen werden, maar het ging altijd net goed. Toevallig was er net de
Alderney Week gaande, dus we hebben naast mooie kust wandelingen ook nog
wat folklore meegekregen, inclusief een optocht waarbij de acteur John Nettles
(Inspector Barnaby) een hoofdrol vervulde.
Uiteindelijk zijn we nog een dag langer op Alderney
gebleven, de wind trok erg aan, het plan was te ankeren bij Sark ook een van de
Kanaaleilanden. Toch dat ook maar niet gedaan, omdat de wind later ook nog uit
de verkeerde hoek stond. De wind draaide naar het noorden, op zich was dat weer
gunstig om terug naar Engeland te gaan en te ankeren in de baai van Lulworth Cove.
Daar kun je alleen ankeren bij een lichte noordelijke wind, omdat dat niet veel
voorkomt moet je de mogelijkheid pakken als die zich voordoet. Het is een
fantastische ankerplek die je niet mag missen.
Dus de op naar Lulworth Cove, de enige pech die we hadden
was wel dat er praktisch geen wind stond en we het dus grotendeels op
motorkracht moesten doen, de beloning was er niet minder om.
Wel was het wat druk toen we in de baai aankwamen,
dat dan weer wel. We konden nog maar net een plekje vinden aan de rand van de
baai, niet echt een gunstige plek, maar wel fantastisch uitzicht.
De eerste nacht was weer bijzonder. De diverse
geankerde boten lagen wel erg dicht op elkaar en reageerde anders op de
veranderende wind, ankerwacht dus en ik was niet de enige. Op diverse boten zag
je regelmatig zaklampen schijnen om te kijken of alles nog veilig was. Een
merkwaardig fenomeen was ook nog een licht ratelend geluid onder de boot, alsof
er kiezels tegen de onderkant van de boot gegooid werden. Wellicht veroorzaakt
stroming over de met kiezels bedekte zeebodem, wel even raar en
uiteraard eerst de hele boot doorgelopen of er niets mis was. Navraag bij
de andere boten de volgende dag leerde dat iedereen dit gehoord had.
Natuurlijk zijn we er een paar dagen gebleven en
hebben we er mooie wandelingen langs de indrukwekkende kust Jurrasic Coast
gemaakt.
Na ons verblijf in Lulworth Cove werd het weer
langzaam tijd terg naar Nederland te gaan. We kozen ervoor dit in dagtochten te
doen, de eerste stop werd Yarmouth op Whight, "always a delight".
Hiervoor moesten we eerst langs een beruchte kaap St Albans Head. Omdat het
licht weer was verkozen we om zo dicht mogelijk langs de kaap te gaan om de
sterke stroom die om de kaap staat te vermijden en zo veel tijd te besparen,
bovendien is het varen langs een rotskust veel mooier dan op open zee. De vraag
is wel hoe dicht je er langs moet, een plaatselijke zeiler vertelde dat je zo
dicht er langs moet zodat je het huisje van de kustwacht op de rots niet meer
kan zien. Dat bleek wel erg dicht te zijn, je kunt de rots bijna aanraken maar
het bleek overal diep genoeg en zoals verwacht bijna geen stroming.
Vanuit Yarmouth, waar we nog een mooie wandeling
langs de Solent gemaakt hebben en weer eens heerlijk in de pub gegeten hadden,
zijn we naar Brighton gevaren, aanvankelijk stond er geen wind, maar eenmaal
buiten de Solent trok het stevig aan. De laatste jaren dat we Brighton
aan doen staat er om een of andere reden veel wind. Nu ook dus weer. De
volgende dag van Brighton naar Eastbourne met soms30 knopen en veel regen. Met
zo’n harde zuidelijke wind is de haven van Brighton lastig in en uitvaren, maar
er eenmaal uit gaat het goed en eenmaal voorbij Beachy Head nam de wind weer
af. Ook in Eastbourne weer buiten de deur gegeten, er zit daar een Thais
restaurant aan de haven die we nog nooit overgeslagen hebben.
Vanuit Eastbourne naar Ramsgate gezeild met
variabele winden; doordat we al in geen dagen in een winkel geweest waren
raakten de voorraden op, daarom maar tijdens de tocht brood gebakken.
Ook in Ramsgate weer buiten de deur gegeten, we
hadden nog een toezegging van de lokale Indiër om te komen eten met een korting
van 10%. Deze zit onder het clubgebouw van de Royal Temple Yachtclub, volgens
mij krijg je altijd korting als je erom vraagt.
Tijdens de overtocht van Ramsgate naar Oostende nog
een interessant gesprek gevolgd op de marifoon van een Nederlandse zeiler die
schuin het verkeerscheidingstelsel wilde oversteken. De kustwacht van Dover had
hem gevolgd op de radar een dreigde met boete. Onze landgenoot vroeg nog om
advies ivm. met de windrichting die niet bepaald gunstig was, maar dat gaven ze
niet;" U als schipper bent verantwoordelijk voor uw vaartuig en bepaalt
wat u doet, wij geven alleen aan dat u in overtreding bent". Dus zoek het
maar uit!
Vanuit Oostende actief zeilend met de genaker naar
Stellendam en vervolgens naar IJmuiden. De wind bij IJmuiden was weer flink
aangetrokken dus stond er hoge zee en was de aanloop zoals bekend zeer
rommelig.
Op de laatste etappe naar Den Oever kwamen Thomas
en Eva aan boord om ook nog een leuk dagje zeilen mee te nemen. Tot slot hebben
wij deze prachtige reis met ons fantastisch schip traditioneel afgesloten met
een heerlijke maaltijd in het onovertroffen haven restaurant De Dikke Bries.
Vertrekt Den Oever 21-07-2013 Aankomst Den Oever
16-08-2013
Verst bereikt punt Falmouth 50.08.21.77N
5.02.22.90W
Den Oever 2013
Ajwdekruijf@gmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten