Elsa en de spaghetti modellen

 

Elsa en de spaghetti modellen.

“Hebben jullie de laatste spaghetti modellen al gezien,” klinkt het als we bij een internet punt berichten aan het ophalen zijn. Er heerst onder de cruisers in Tyrell Bay op Carriacou veel spanning , er is een tropical storm onderweg vanaf de Afrikaanse kust die wel eens tot een serieuze orkaan kan uitgroeien en dit gebied mogelijk aan zal doen. Dit leidt tot veel onderling overleg tussen de cruisers, nu eens niet over corona maar weer ouderwets over het weer. Tot voor kort had ik nog nooit van spaghetti modellen gehoord, ook niet van Henk Huizinga, maar hier in de Carib en Noord Amerika is het een veel gebruikte term voor de verschillende sporen die een verwachte storm of orkaan mogelijk gaat volgen. Met de toename van allerlei weer en windvoorspellings programma’s en apps neemt de duidelijkheid meer af dan toe met als gevolg weer allerlei rampscenario’s. De laatste weken dat we hier zijn en het orkaan seizoen officieel begonnen is, kijken we dagelijks naar de situaties op de Atlantische oceaan. We hebben dit nog niet eerder meegemaakt dus spannend is het wel. We zagen wel de ene na de ander tropical wave komen en gaan zonder enige problemen, maar deze kon wel eens voor serieuze problemen zorgen. Wat te doen??

We hadden van te voren afgesproken als er een orkaan komt moeten we ons uit de voeten maken, kan dat nu ook? Ja in principe wel, maar de mogelijkheden zijn wel minder dan anders in deze corona tijd.  Trinidad en Tobago zijn dicht, Suriname is wel erg een mijl op zeven. Als het echt moet dan naar de ABC eilanden, maar dan moet je weer een PCR test hebben, dat is nooit zo snel geregeld dus kun je bij aankomst problemen krijgen. Bovendien zijn er ook nog spaghetti slierten die daar naar toe wijzen, dus met de orkaan in je kielzog is ook geen prettig gevoel. Naarmate het weersysteem dichterbij komt ziet het ernaar uit dat die bij ons bovenlangs zal voorbij trekken, maar zekerheid heb je nooit.

Alles afwegende besluiten we vooralsnog hier in de baai te blijven en diverse voorzorgmaatregelen te nemen, naar het zuiden zeilen en weer terug als het systeem voorbij is kan altijd nog.  Het is nu nog een tropische storm op onze hoogte, en we herinneren de les van een Franse zeiler in Martinique; “als het systeem in kracht toeneemt zal die naar het noorden afbuigen, neemt die af , dan naar het zuiden, blijft het stabiel dan gaat die rechtdoor”. Een tropische storm moeten we wel aankunnen, op weg hierheen hebben we al heel veel wind over ons heen gehad.

Schuilen in de hurricane hole

Terwijl wij de ontwikkelingen van de storm op de voet volgen en alvast onze voorbereidingen treffen zien we ook dat bij andere zeilers de angst toeslaat en er gehandeld wordt op basis van allerlei indianen verhalen. Zo zou er ons een swell te wachten staan van wel 3 tot 4 mater in de baai, terwijl er nog niets daarop wijst in de gribfiles die wij met regelmaat ophalen. Er is hier in de baai een zogenaamde Hurricane Hole, een stuk open water in de mangroves, boten kunnen daar schuilen in geval van orkanen. Als twee dagen van te voren steeds meer zekerheid is dat het systeem ten noorden voorbij zal trekken zien we toch veel schepen de hurricane hole in gaan. Dan vraag je dan toch weer af, wat weten zij wat wij niet weten?

Wij halen inmiddels onze bimini weg, binden de huik en voorzeil nog eens extra op, en brengen we voor de zekerheid een extra anker uit. Ten slotte leggen we de stootwillen klaar voor het geval er een schip losbreekt en ons wil aanvallen, daar hebben we hier deze week al twee keer eerder last van gehad.

Hoofdanker is goed in gegraven

Hulpanker ligt ook goed in gegraven

Als dan de baai bijna ontruimd en de hurricane hole boordevol, wordt het stil.

Het wordt avond, Noaa, de orkaan autoriteit, heeft inmiddels het systeem opgewaardeerd naar een orkaan met de naam Elsa, en voor het gebied rond  Martinique en omtrek is een storm alarm afgegeven, voor ons gebied geldt een storm waarschuwing. In de nacht zal het gaan beginnen, we gaan slapen met de wekker op een alarm van elke twee uur en de marifoon aan om alles in de gaten te houden.

 

’s Nachts gebeurt er weinig, het waait wel wat door maar verder niets. De volgende ochtend horen we dat de orkaan ‘s nachts aan Barbados voorbij getrokken is. Wij zijn wel veilig.

Even later wordt het donker en gaat het serieus regenen, een fikse bui van een klein half uur trekt over met windstoten van maximaal 34 knopen. Alles is prima aan boord, het ziet er indrukwekkend uit, en eigenlijk genieten we wel wat van al dat geweld. Daarna is het rustig, zeer rustig zelfs, alleen nog de swell waar iedereen het nog over heeft moet nog gaan komen. Intussen gaan wij door met de dagelijkse dingen, Surinaamse koekjes bakken staat op het programma, dus gaat Yolanda daarmee aan de gang. Terwijl ze daar aan bezig is begint de swell op te zetten, ze is net op tijd klaar als het toch wel wat onaangenaam aan boord wordt. De golven zijn niet hoog, maximaal 1 meter, maar komen wel dwars in. Om niet zeeziek te worden gaan we buiten zitten. In de loop van de middag, is het voorbij, twee andere cruisers die ook in de baai zijn gebleven komen nog op de borrel, erg gezellig.

Eerst trekt er een fikse bui over.

Vervolgens de swell

Op de radio horen we vanaf de schepen in de mangrove nog wat berichten van de golven van 3 meter die die avond nog op komt zetten. Wij geloven het wel, ze blijven ook uit.

Het viel gelukkig allemaal reuze mee, wel was het een goede oefening voor  wat ons nog mogelijk nog te wachten staat.