SY WINDSONG: De Kaap Verden

Kaap Verden november december 2019

Omslag van ons gepubliceerd artikel tijdschrift Drietand van de Nederlandse Vereniging van Kustzeilers mei 2020

Langzaam zakt voor de derde maal het anker in het blauwe water van de baai bij het eiland Sal op de Kaap Verden. Terwijl Ad de ankerketting langzaam laadt vieren, laat Yolanda de boot rustig naar achteren komen. Eerdere anker pogingen mislukte, of het anker hield niet of we kwamen toch te dichtbij andere geankerde schepen. Al met al is het best nog druk hier, maar we hebben een mooi plekje gevonden en kunnen even bijkomen van een overtocht vanaf La Palma (Canarische eilanden).

“Kracht achteruit”, klinkt het van de voorpunt, en gelukkig, onze Windsong, komt geen meter achteruit meer. We zijn aangekomen op het eiland Sal, het meest noordelijke eiland van de Kaap Verdische archipel, en nog beter: we zijn in Afrika! Het is eind november 2019, en na 6 dagen varen vanaf La Palma, zijn we er dan. We liggen in de baai van Palmeira, en een ankerplekje vinden was nog best een kunst in de drukte van de geankerde zeilboten, de vaargeul voor de beroepsvaart, de pijplijnen in de bodem, etc. Maar we liggen als in een sprookje: blauw water, zicht op de strandje, vissersbootjes, en eindelijk weer op anker.

De hele archipel op de muur. Sal

De overtocht was er een van 6 dagen zeilen, waarin we vertrokken met een dikke windkracht 5, de accelaratiezone er bovenop kwam, en daarna de wind van achter en de golven van opzij de tocht wat minder aantrekkelijk maakten. Het mooie blauwe water is opeens niet meer zo mooi als het met bakken over de boot, en in de kuip komt. De laatste 2 dagen konden we beter in de kuip zitten, was het weer beter, en dan met land in zicht, vergeet je alles weer snel.

Diep blauw water, vissersboot op Sal

Bij het maken van de plannen voor de Kaap Verden, hebben we ook de nare verhalen over dit gebied, wat betreft beroving, goed meegenomen in onze planning. Noonsite, een informatiesite voor wereldzeilers, geeft ook aan waar zeilers in de problemen gekomen zijn, en daar komen de Kaapverden ook in voor. De informatie site van Buitenlandse Zaken gaf alleen algemeen aan dat het daar niet overal veilig was. Aan de hand hiervan hebben we onze verkenning van de Kaap Verden een beetje gepland.

We hebben hier 3 van de 9 eilanden aangedaan, naast Sal, ook São Vincente, en São Nicolao. Zowel op Sal als op São Vincente is een vliegveld, en die hebben we gebruikt om Eva te kunnen laten overkomen. Het meest westelijk São Vincente met Mindelo, zou tevens voor ons het vertrekpunt zijn voor onze oversteek naar Frans Guyana, en daarna naar Suriname.

Met plezier ging hij op de foto, op Sal

Al snel nadat de Windsong op haar ankerplekje lag, kwam er een mooi gekleurd houten bootje langszij. Je verwacht dan misschien te horen dat je niet daar zomaar mag liggen, hij vertelt waar je moet betalen, maar nee, in het Engels vertelde Jay ons dat hij voor water kan zorgen, voor diesel.

Nu hebben we een watermaker aan boord, de diesel tank was nagenoeg vol, maar we hadden wel een vraag aan hem: kun je misschien iets regelen voor vervoer van het vliegveld van Eva, en ook dat we haar niet zelf in onze toch wat krappe dinghy op hoefden te halen. Ze zou ook nog eens om 12 uur ’s nachts aankomen… Jay bleek goed voorbereid op deze vragen door Belgische zeilvrienden van ons, die al in de baai lagen, en hij zou het allemaal regelen. En wij voelden ons meteen al super welkom en veilig! “No stress” doorspekte zijn Engels, en bleek ook het toverwoord op dit eiland te zijn.

Naast het in Nederland al genaaide kleurige gastenvlaggetje van de Kaap Verden, hesen we de gele quarantaine vlag, We waren Europa uit en in Afrika, dat was wel weer een mijlpaal, en het inklaren zou onze volgende actie worden. We konden na enig gezoek, het kantoor vinden om in te klaren, paspoorten, bootpapieren, alles mee. Alleen het was gesloten, volgende dag terug, en och, de gele vlag wapperde vrolijk, en we hadden niet het gevoel dat we nu het eiland niet op zouden kunnen. De volgende ochtend lukte het eerste stukje goed, alleen het volgende bureau, waar we naar toe moesten, was onbemand. De beambte zou er zo aankomen, zat nog op het vliegveld, zou er met een half uur zijn, afijn, ondertussen liepen we wat rond en bij de kleine vissershaven was het erg druk met politie, douane, maritieme politie, busjes waar mensen ingeladen werden. Dat was dus de reden dat het bureau wat onderbemand was. Toch maar weer de volgende dag terugkomen….. Maar hele vriendelijke mensen.

In het dorp was alles wat je nodig had, en ook een lekker restaurant, Esplanada Rotterdam genaamd. De enige toeristen die in het dorp kwamen werden hier naar toe gebracht in een Tui busje, liepen door het dorp en vertrokken weer. Verder was het dorp voor de Kaapverdianen, en voor de zeilers… Samen met andere zeilers hebben we het eiland verkend. Alleen al staan langs de kant, zorgt ervoor dat er wel zo’n “Aluier” stopt, een overeenkomst tussen een taxi en een bus. Sal zelf is, naast een paar pieken van vulkanen, erg vlak, het lange witte zandstrand aan de andere kant van het eiland, haventje voor de kleine vissersboten, was leuk te zien. Veel Kaapverdianen wonen ook in Nederland, en in “ons” dorp werden we er ook best veel over aangesproken, en soms ook in het Nederlands, en dat is dan weer heel bijzonder en heel leuk.

Midden in de nacht is Eva bij ons aan boord gekomen, gebracht door Jay, en met zijn vieren hebben we van een welkomsdrankje in de kuip genoten. De volgende ochtend begon Eva haar tassen uit te pakken, die vol lagen met bestelde bootspullen door ons, als zeeziektepillen, soepjes, dropjes, kadootjes van Eva, maar ook was er de verrassing dat Sinterklaas die nacht langs was geweest om onze schoenen te vullen. De chocoladeletters werden snel uit de al warmer wordende zon gehaald. We hebben met zijn 3en door het dorp gelopen, en zijn in de middag de voorbereidingen gaan maken voor onze tocht naar het volgende eiland, São Nicolao, 80 mijl verderop. Het plan is om later in de middag te vertrekken om dan de volgende ochtend aan te komen op São Nicolao.

Met een beetje pijn in het hart verlieten we Sal, en dat hebben we eigenlijk altijd wel een beetje, maar zoals Kuifje zegt, we gaan “op naar nieuwe avonturen”.

Welke eilanden we gaan kiezen geeft soms keuzestress.

De Kaapverden bleken een prachtig zeilgebied. Wij hebben dit beleefd door tussen Sal en São Nicolau, een tocht van 80 mijl, en daarna door naar São Vicente, te zeilen, 40 mijl. De motor heeft nauwelijks gedraaid, en daar doe je het als zeiler toch voor. De eerste tocht hebben we grotendeels in de nacht gedaan, met vliegende vissen in de kuip, een prachtige zonsondergang en zonsopkomst. De vissersbootjes kwamen ons de volgende ochtend met velen tegemoet, zwaaiend, een warm welkom. Mooie ankergrond, de dinghy veilig achtergelaten bij een van de boatboys, die bijna vochten om het baantje, en dat voelt wel weer raar. De werkloosheid is op deze eilanden best wel hoog. Sportief hebben we ons kunnen uitleven, met een wandeling naar de top van de hoogste berg, vanwaar we voldaan van de inspanning de boot net konden zien.

Onderweg van Sal naar Sao Nicolao

Onderweg naar Sao Nicolao met gereefde zeilen

Heerlijk zeilend op weg naar Sao Nicolao, Eva doet het prima,

Prachtige zonsondergang, je raakt er niet op uitgekeken.

Vissersboten van Sao Nicolao.

Verwelkomd door de vele bootjes op Sao Nicolao.

Veel street art te zien, hier met de lokale bevolking,Sao Nicolao.

Mooiste plekje op de Windsong, Eva wacht hier tot de zon helemaal onder is.

Zonsondergang boven de ankerbaai van Sao Nicolao.

Zeilend langs de kusten van dit eilandenrijk.

De Bimini blijft onmisbaar

Zeilend langs de kusten van dit eilandenrijk/2.

Vervoer op de eilanden gaat per busje, steeds stoppend voor passagiers, soms bepakt met grote vissen, die achterin werden gelegd.

De zeiltocht naar São Vicente, was weer met mooi weer, lekker sturen, trimmen, en eruit halen wat erin zit. We passeerden andere eilandjes, voeren dicht onder de kusten. Langsvarend door het diep blauwe water, langs onwerkelijk wit strand. Onze gids vertelde dat dit aangewaaid Sahara zand is, eigenlijk niet passend in dit vulkanische gebied.

Na nog forse wind op het einde van dit tochtje, veroorzaakt door de hoge vulkanische bergen waar we langs voeren, konden we tussen Santo Antão (de groenste van de archipel) en São Vicente de haven van Mindelo zien liggen.

Muurschildering op Sao Vincente

De Windsong voor anker bij Mindelo, Sao Vincente

Onze dinghy met UV beschermhoes, klein maar nuttig.

Trotse marktverkoopster in Mindelo.

Zicht op Mindelo met een grote muurschildering van zangeres Cesaria Evora

Mindelo is, met zijn grote ankerplek en ook jachthaven (de enige in de Kaapverdië), de plek om de boot te bevoorraden voor de Atlantische oversteek, voor ons naar Suriname. Verse spullen hebben we op overdekte markten of via kruiwagenverkoop, goed kunnen inslaan. Ook heel gezellig was het contact met andere zeilers, die je hier weer terugzag, in de floating bar.

Na een paar dagen moest Eva helaas weer terug naar Nederland, afscheid nemen is nooit leuk, ook nu niet.

Wij bleven achter maar niet alleen, er was nog een grote gemeenschap van zeilers die allemaal druk waren met het voor bereiden voor de grote oversteek. Dat gingen wij nu ook doen.

Ondanks dat we al flink in geslagen hadden op de Canarische Eilanden, hebben we de voorraden levensmiddelen ook hier weer flink aangevuld. Uiteraard ook water, diesel en gas, we waren er flink druk mee. Er heerste een gezellige maar ook wat gespannen sfeer in de haven, iedereen was er druk mee en ook licht gespannen voor de echte grote overtocht die vrijwel nog niemand hier eerder gemaakt had,

Omdat niet alle boten tegelijk vertrokken zwaaiden we voortdurend andere schepen en vrienden uit die we dus voorlopig niet meer zouden zien. De meeste gingen direct naar de Caraïben, een enkele, meest Nederlands of Belgisch schip zoals onze vrienden van de JestX naar Suriname, die zouden we dus binnenkort weer terug zien.

Naar een paar dagen waren wij ook klaar voor vertrek. En niet zonder enige spanning maakte wij los, geholpen door de vrienden van Sailing Saline.

In de baai hesen we de zeilen en zette koers naar het westen, de komende weken zouden we op de oceaan zijn, best een spannend vooruitzicht!!!