Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat…

Na onze superleuke uitzwaaiborrel op 20 april, een werkelijk stralende dag, beter hadden we het ons niet durven toewensen, op de Zaanse Schans in de nautische omgeving van de Swarte Walvis, volgde het afscheid nemen van zo veel lieve mensen… 

En wat zijn we verwend met zo veel leuke cadeaus, kaartjes met lieve teksten en zelfs een fotoalbum van een groot deel van de familie; 1 cadeau hebben we nog ingepakt liggen, een boekje waar heel veel mensen iets in hebben geschreven, een foto op ons feestje hebben gemaakt, en wij in mogen kijken op een oversteek, zodat we jullie maar niet vergeten… Nou, volgens ons aan we dat ook echt niet doen. Afscheid nemen is niet eenvoudig….

Vanaf eind april zijn we echt op onze Windsong gaan wonen, de laatste spullen uit ons huis in Westzaan overgebracht naar de boot, die toen meteen helemaal vol lag: waar moest alles opgeborgen worden, zodat het weer een ordelijke boot zou worden??? De auto naar de stalling gebracht, de motor wordt vertroeteld door Johnny, waar ook mijn racefiets in zijn woonkamer is gestald. Alles heeft zo zijn plekje gekregen, en wij gaan vooral heel veel lopen…

Op 4 mei hebben we de trossen losgegooid, en zijn vertrokken vanuit Zaandam, waar we zeer gastvrij een ruime maand bij Dekker watersport hebben mogen liggen. Daarvandaan zijn we naar de Sixhaven vertrokken, pal achter het Centraal Station in Amsterdam. Een mooie plek, ook om wat tot rust te kunnen komen na de toch wel hele hectische periode. En wat hebben we het daar druk gehad: bezoekjes op de boot, heel gezellig, het Rijksmuseum bezocht, en heel veel gelopen.

We waren van plan 8 mei echt te vertrekken vanuit IJmuiden, maar dat werd, vanwege het minder goede weer, een paar dagen later, op zondag 12 mei. En weer surprise: langs het Noordzeekanaal, bij de sluis en in de Marina IJmuiden werden we nu letterlijk uitgezwaaid.. Met een stevige wind voeren we door de pieren, richting Scheveningen. Meteen bij het ronden van de pieren kwam ik erachter dat nog niet alles stevig opgeruimd was, maar dat leert weer snel. De hele reis bleef de wind stevig staan, Scheveningen was een goede plek om te kunnen stoppen.

Maandag de 13^e mei, is een dag die we niet meer gaan vergeten, en dat is niet vanwege onze tocht reis richting Stellendam, waar we aan de kade zouden overnachten, om de dag daarna gewoon verder te zeilen, maar door het mooie bericht dat Maartje en Thomas een dochter hebben gekregen. De Windsong hebben we toen netjes in de Marina daar achtergelaten, en hebben dezelfde avond dit mooie meisje mogen bewonderen en de ouders kunnen feliciteren. Ze heeft de namen Phileine Rebecca Sophia meegekregen, waarbij zij met haar laatste naam naar mijn moeder vernoemd is. Wat zou ze trots geweest zijn….. Wij mochten logeren bij Kees en Kathy in Utrecht, zodat we een aantal dagen Phileine en de trotse ouders hebben kunnen zien.

En ja, dan ga je weer weg, 18 mei, weggebracht door Kees naar Stellendam, en dan lig je zomaar een hele tijd daar te wachten op beter weer. Harde wind, die ook nog uit de verkeerde richting komt, dat wordt het niet, en wachten op een beter moment is wat we doen. Ondertussen op de fiets naar Stellendam, de Haringvlietsluizen bewonderd, waar we toevallig in het Rijksmuseum een week daarvoor een filmverslag van het sluiten daarvan hadden gezien. Heel indrukwekkend.

De volgende halte, donderdag 23 mei, werd Oostende in België, nadat we op volle zee waren aangekomen, zijn we kruisend met goede wind tot Oostende gekomen. En Oostende is altijd leuk; we vielen met onze neus in de boter, want er was een soort kleine Sail, maar echt supergezellig. We zijn op verschillende boten geweest, een stoomsleper, in bedrijf, een visserskotter, waar we nog mee in de sluis van Stellendam hadden gelegen, een schip wat als hydrograaf gewerkt heeft. En heel bijzonder: we hadden mooi weer! Zo kom je een beetje in de stemming!

Blijven plakken in Oostende was heel verleidelijk, maar het lokte ook wel om er nu maar eens wat vaart in te zetten. Gekozen werd voor Duinkerken net over de grens van Frankrijk, en daarna Boulogne-sur Mer, waar ze weer een paar dagen vast lagen (gelukkig niet letterlijk, want er was veel patrouille op het water, en daar zaten we niet echt op te wachten). Ons plan was om via de Engelse kust verder naar het westen te zeilen, om van daar over te steken naar Spanje.

Eerst hebben we daar nog wel een stuk in die richting gevaren, maar dat was niet echt een pretje. Ad bleef stoer buiten staan, en van binnenuit kon ik zien hoe hij bijna werd aangevallen door een golf, die raar genoeg, van achteren over hem heenging, maar ook via de voorzijde van het schip golfde het water over het dek: de golven waren hoog en de wind richting was weer niet echt top, kortom: we besloten om de koers maar drastisch te veranderen, en zo zijn we in Dieppe terechtgekomen, in Normandië: een prachtige plaats, waarbij de haven omgeven is door stad, met heel veel restaurantjes. Heel gezellig, en heel Frans.

In alle havens waar we tot nu toe zijn geweest was het vrij rustig met bezoekende boten, maar een boot in Dieppe sprong er wel een beetje uit: we zitten lekker in de boot en zien iets enorms langs de boot varen, waarop Ad naar buiten gaat om een grote fender te pakken ( voor het geval hij te dicht bij komt…), en we zien echt bijna een flatgebouw langskomen: het was een catamaran onder Zwitserse vlag, van 20 meter lang, heel breed, met 2 verdiepingen, en maar 2 mensen erop…. Wij hadden deze boot eerder gezien in Amsterdam, en mochten onze nieuwsgierigheid bevredigen door een kijkje te nemen de volgende dag: de schipper was ingehuurd, en voer, of zeilde het schip de wereld over, en de eigenaar kwam langs als hij even zin in rust en water had. Zo kan het dus ook… Heel bijzonder om eens op zo’n schip een rondleiding te krijgen.

Vissers uitrusting

Van Dieppe (31 mei) overgestoken naar Brigthon in Engeland: toen we het vaste land naderden, speurend naar van de vuurtoren Beachy Head (de oude rood witte vuurtoren staat voor de witte krijtrotsen in het water), zagen we opeens kleine vliegtuigen overkomen: het waren oude toestellen die gebruikt waren bij de invasie in Normandië op D-day 75 jaar geleden: ze maakten een bocht en vlogen laag over ons heen, wij aan het zwaaien en zij waarschijnlijk aan het kijken.

Dit spektakel hebben we nog een tijd kunnen volgen tot we in Brighton aankwamen. Het bleek dat ze later zouden meedoen aan de herdenkingvan D-day.  

De volgende ochtend zijn we naar Portsmouth gevaren, prachtig weer, glad water en dus geen wind: alles op de motor moeten doen; we hadden daar afgesproken in de marina van Gosport om Margie en Phil (Engelse nicht en man van Yolanda) te ontmoeten. Na 20 jaar werd dit wel weer eens tijd, veel gekletst, lekker gegeten, en de volgende dag uitgezwaaid en op de foto gezet! Wij zouden een klein stukje zeilen naar Wight, om in Cowes een dagje te blijven liggen. Yolanda was weer eens haar petje kwijt geraakt, en het is ongeveer de gewoonte dat we daar dan weer een (rood) Musto-petje aanschaffen, - helaas voor haar is het dit keer een roze geworden-

Spinnaker Tower Portsmouth

Op dit kleine tochtje bleek dat de motor wat moeite had om snel kracht te leveren, een probleem wat we herkenden van een paar jaar geleden. Ad heeft contact gezocht met diverse bedrijven om dit probleem op te lossen, maar niet iedere dealer bleek ervaring ermee te hebben. Bovendien was de reparatie niet op korte termijn mogelijk.
Vanuit Cowes zijn we door de Solent gevaren, stroom lekker mee gehad,we maakten  ruim 10 knopen, langs de Needles, helaas in wat druilerig weer, op weg naar Weymouth.

The Needles voorbij.

Weymouth is een heel leuk plaatsje, waar we aan de kade, 4 dik opgestapeld (niet letterlijk, maar dan lig je als 4e boot van de kant), hebben gelegen. Heerlijk "fish & chips" gegeten in de Red Lion. De volgende ochtend op tijd vertrokken, en ruim om Portland Bill, een grote landtong, waar de stromingen en golven de zee heftig maken, gevaren, om aan het einde van de dag in Darmouth aan te komen (5 juni), een plaats een stukje de rivier op. We hebben daar aan een pontoon gelegen, en konden of met ons bijbootje, of met de watertaxi ( als het slechter weer was) naar de kant.
Ook in Dartmouth en Falmouth, waar we daarna heen wilden, zou de motorreparatie allemaal erg lang duren… Kortom, Johnny heeft contact gezocht met een dealer in Brest, probleem uitgelegd in het Frans, en wij vertrekken naar Brest, Frankrijk!!!! Inmiddels is het 12 juni.

Aan een pontoon in Dartmouth

Dartmouth

Inmiddels zijn wij na een rustige oversteek in Brest aangekomen en hebben wij contact met de dealer in Brest gehad, weer gaat het niet zoals het moet, de onderdelen moeten uit Nederland komen via de hoofdleverancier in Frankrijk, dat duurt dus een aantal dagen, mogelijk is het woensdag opgelost en kunnen we naar Spanje!! Wordt vervolgd.